Σκοτάδι..

Μ'αρέσει το σκοτάδι. Το λατρεύω.
Για όσα κρύβει, για όσα δεν αποκαλύπτει.
Για τις μυρωδιές και τους ήχους που φιλοξενεί στους κόλπους του.
Επειδή εξάπτει τη φαντασία μου, την αγριεύει, την εξιτάρει, την προκαλεί.
Γι'αυτό που υπάρχει δίπλα μου, μα δεν το βλέπω και του δίνω όποιο σχήμα και όποια μορφή θέλω, αναλόγως με τις διαθέσεις μου.
Για τις ελπίδες μου, που τις θρέφει ή τις καταβαραθρώνει.
Για τα όνειρά μου, που τα κοιμίζει και τα νανουρίζει.
Για τις επιθυμίες μου, που τις ναρκώνει ή τις επαναφέρει, τις ανασταίνει, ενώ τις νόμιζα νεκρές.
Πάντα επιστρέφω σε αυτό, σα να ξαναμπαίνω στη μήτρα της μάνας μου.
Σαν όλα να γεννιούνται από την αρχή. Κάθε βράδι. Και πεθαίνουν με το πρώτο φως της μέρας.
Μήπως δεν πεθαίνουν και απλά αποκοιμιούνται;
Κάτι τέτοιο.
Πάντως, μέσα μου υπάρχουν, με συνθέτουν, με κάνουν αυτό που είμαι.