Μάλιστα, πέντε..

Επιτέλους, βρίσκω το χρόνο να πιάσω το μπαλάκι, που μου πέταξε η φίλη μου η Θαλασσομπερδεμένη και να μοιραστώ μαζί σας πέντε πράγματα για μένα.
Αν και να ξέρετε, πως είναι εξαιρετικά δύσκολο, να το κάνω.
Πάμε λοιπόν..

Α) Μισώ τα νεκροταφεία. Νιώθω μια φυσική απέχθεια για το χώρο.
Δε φοβάμαι τους νεκρούς, όχι.
Δεν έχω τέτοιες φοβίες.
Απλά, έτυχε να χρειαστεί, να πάω σε νεκροταφείο για πρώτη φορά σε μεγάλη ηλικία.
Γύρω στα 17-18 μου.
Για να αποχαιρετίσω τη γλυκιά μου γιαγιάκα.
Τόσα χρόνια μετά και δεν έχω ξεπεράσει το χαμό της. Ούτε και πρόκειται.
Στην κηδεία της ένιωσα αυτό το απαίσιο συναίσθημα, ότι ο άνθρωπός μου είναι φυλακισμένος κάτω από το χώμα και δεν μπορεί να βγει. Δεν μπορεί, να ελευθερωθεί. Και δεν ξαναπάτησα το πόδι μου εκεί.
Τη θρηνούσα μέσα μου και το κάνω ακόμα, ας πέρασε πάνω από δεκαετία...
Β) Λατρεύω τη θάλασσα.
Θα ήθελα, να είχα γεννηθεί δελφίνι, αν και η μαμά μου λέει, όταν κολυμπάμε μαζί, πως δεν απέχω και πολύ! Τόση είναι η λατρεία μου για τη μάνα-θάλασσα, που όταν μπαίνω στο νερό (κι εννοώ ολόκληρη, ΚΑΙ το κεφάλι) ξεχνάω να βγω.
Και η μανούλα μου τρομάζει.. και με ψάχνει..
Γυρνώ ανάποδα, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια στον ουρανό, για να μπορώ να μένω πιο πολύ ώρα μέσα, χωρίς να με ανασύρει η άνωση.
Όλα μοιάζουν πιο όμορφα εκεί κάτω..
Και αυτός ο ήχος..
Τέτοια γαλήνη.
Λατρεύω τη θάλασσα τόσο πολύ, που όταν μετακόμισα στην Ξάνθη, επειδή η θάλασσα είναι αρκετά μακρυά, τα βράδυα που έκανα μπάνιο στην ..μπανιέρα, έβλεπα έξω από το παράθυρο τα φώτα από τα σπίτια πέρα μακρυά και φανταζόμουν πως βλέπω καράβια στη ράδα, που έχουν αναμένα τα φώτα τους το βράδυ.
Μιλάμε για τόση τρέλλα, που κουβαλάω.

Γ) Λατρεύω το διάβασμα.
Οποιοδήποτε βιβλίο πέσει στα χέρια μου, είναι καταδικασμένο, να το διαβάσω.
Ας είναι και το πιο άσχετο του κόσμου.
Στο σχολείο, όταν πήγαινα γυμνάσιο στο Ζάννειο, δανειζόμουν τουλάχιστον τρία βιβλία τη βδομάδα και η υπεύθυνη της βιβλιοθήκης, η φιλόλογός μας με έλεγε "βιβλιοφάγο".
Καθόμουν τα βράδυα και διάβαζα και δεν έκλεινα το βιβλίο, εάν δεν το τέλειωνα πρώτα. Μέχρι το πρωί.
Χανόμουν.
Καμία σχέση με σπασικλάκι.
Το πιο κωλόπαιδο της τάξης ήμουν, που λέει ο λόγος.
Αλλά με τα βιβλία είχα πάντα μια σχέση ερωτική.
Και όταν δεν έχω χρόνο για διάβασμα, νιώθω μισερή, λειψή..
Δ) Πριν από δύο περίπου χρόνια, αποφάσισα να αλλάξω ζωή.
Αυτό συνέβη εντελώς ξαφνικά.
Από τη μια μέρα στην άλλη.
Ξύπνησα και είπα θα φύγω.
Άφησα τους γονείς μου και τον αδερφό μου, τους οποίους υπεραγαπώ και έφυγα 750 χλμ μακρυά.
Σε μία πόλη άγνωστη, χωρίς ούτε ένα φίλο.
Με έναν άνθρωπο που, ούτε ερωτευμένη ήμουν μαζί του, ούτε καν μου άρεσε.
Απείχε πολύ από τα δικά μου τα γούστα.
Φθάνω να συμπεράνω, πως τον εκμεταλλεύτηκα.
Όχι περισσότερο από ό,τι εκμεταλλεύτηκε εκείνος εμένα. Ψυχή τε και σώματι.
Και φυσικά, δεν άντεξα πολύ μαζί του κι ευτυχώς την έκανα.
Με το γνωστό δραματικό τρόπο, που κάνω εγώ τα πράγματα.
Τον άφησα να πιστεύει, ότι εκείνος με άφηνε να φύγω.
Τόσο πολύ τον έπρηξα η άτιμη :)
Μη με ρωτάτε, γιατί το έκανα.
Το να φύγω από τον Πειραιά εννοώ και να βρεθώ στην άλλη άκρη της Ελλάδας.
Δυο χρόνια μετά κι εγώ αναρωτιέμαι. Και απάντηση δεν έχω βρει.
Αν και βέβαια κλίνω, προς το σαδομαζοχισμό που με χαρακτηρίζει.
Προφανώς, ήθελα να τιμωρήσω τον εαυτό μου για κάτι.
Η' ίσως να τον δοκιμάσω. Να δω μέχρι που αντέχει.
Και ναι, ρε άτιμη Νταρκ, αντέχεις γαμώτη μου πολύ!
Σε παραδέχομαι! Αλλά μην το πεις σε κανένα.
Αν το κάνεις, εγώ θα αρνηθώ, ότι σου είπα ποτέ αυτά τα λόγια!
Ε) Θέλω να αλλάξω, αυτό που έκανα πριν από περίπου ένα χρόνο. Στις 13 του περασμένου Μάρτη.
Είναι κάτι για το οποίο θα μετανιώνω ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή μου.
Έπρεπε να γίνει. Έπρεπε;
Ίσως να υπήρχε άλλη λύση. Υπήρχε;
Πάντως, εγώ θα το κουβαλώ για πάντα μέσα μου.
Και για πάντα θα αναρωτιέμαι. Αν;