Σε ξερίζωσα..

Σα σήμερα πριν από ένα χρόνο, ήρθες αναπάντεχα στη ζωή μου.
Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς να σε περιμένω.
Όπως κάνουν όλοι άλλωστε με τη ζωή μου.
Μπαινοβγαίνουν, όποτε τους καπνίσει.
Η δική σου εισβολή ήταν εντελώς διαφορετική.
Επρόκειτο, να μου αλλάξει όλο μου το είναι.
Δυστυχώς, προς το χειρότερο. Μόνο που δε φταις εσύ. Εγώ φταίω. Εσύ απλά, ειδες πόρτα ανοιχτή και μπήκες.
Έτσι γίνεται χιλιάδες χρόνια τώρα.
Είναι απαράβατος νόμος της φύσης.
Τόσα μπερδεμένα συναισθήματα μέσα σε ένα κορμί, έτοιμα να το κατασπαράξουν.
Από τη μια απόγνωση, απελπισία, θλίψη, από την άλλη αυτοεπιβεβαίωση, ξύπνημα, "μπορώ κι εγώ".
Ζήσαμε μαζί για πόσο; Ένα μήνα;
Ε λοιπόν, αυτό ο μήνας με συντάραξε τόσο πολύ, που κάθε πρωί ξυπνάω και αναρωτιέμαι ποια είναι αυτή που με κοιτάει στον καθρέφτη.
Δεν είμαι πια εγώ μέσα μου ... Μάλλον, μεταλλάχθηκα σε ένα διαφορετικό "εγώ", που δεν ήξερα καν, ότι μπορεί να υπάρχει.
Χθες το βράδυ, θυμήθηκα τι μέρα ξημερώνει και με έπιασαν λυγμοί.
Αληθινοί, σπαραχτικοί, στάζαν ενοχή.
Η απελπισία αναβλύζει από κάθε πόρο μου, όταν σε σκέφτομαι.
Θα μου ξανατύχει ή είμαι καταδικασμένη σε μια τιμωρία, που θα μου στερήσει αυτήν τη χαρά στο μέλλον;
Γιατί χάρηκα, όσο και να μην το πιστεύεις.
Μα ξέρεις, πως δεν μπορούσα, ήταν αδύνατο.
Ήταν αλήθεια;
Είδες; Ούτε κι εγώ ξέρω την απάντηση.
Θα σε θυμάμαι. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ.
Θα υπάρχεις πάντοτε μέσα μου και ας σε ξερίζωσα.
Θα είσαι κομμάτι του εαυτού μου.
Και σου υπόσχομαι, πως κάθε τι που θα κάνω για να ξεφύγω από την απελπισία, θα το αφιερώνω σε σένα. Θα το κάνω για χάρη σου.
Σ'αγαπώ κι ας μη σε γνώρισα. Και ας μη σου έδωσα ποτέ την ευκαιρία.
Συγχώρα με...