Επιστρέφοντας από το εξωτερικό με μία πτήση της Ολυμπιακής, έγινα μάρτυρας μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουρουσας στιχομυθίας.
Μετά το γεύμα, που σερβιρίστηκε από ευγενέστατες (και κούκλες!) αεροσυνοδούς, σε ένα φοβερό αεροσκάφος με ατομικές οθόνες σε κάθε κάθισμα και όλα ήταν πολύ καλά.
Το γεύμα πραγματικά καλό για φαγητό αεροπλάνου και σίγουρα δε συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με αυτά της British, της Aegean, ειδικά της KLM (ακόμα και το φαγητό που σερβίρουν στην business class είναι άθλιο) και άλλων εταιρειών, που έχω δοκιμάσει.
Οι αεροσυνοδοί περνούν με το τρόλλεϋ, να μαζέψουν τους δίσκους των επιβατών κι ένας κύριος (μεγάλης ηλικίας) τους λέει:
"Πραγματικα, υπέροχο το φαγητό κι εσείς εξυπηρετικότατες"!
Η γλυκιά δεσποινίς του απαντά, με ένα μελαγχολικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της:
"Σας ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια. Ελπίζουμε, να μπορέσουμε, να συνεχίσουμε να σας εξυπηρετούμε".
Κι ο κύριος εκφράζει αυτό που (ίσως) σκέφτονται αρκετοί Έλληνες:
¨Κι εμείς το ελπίζουμε"!
Συμπεραίνω λοιπόν, πως τελικά οι Έλληνες είναι "δεμένοι" με την Ολυμπιακή.
Παρά τα τόσα χρόνια αναταράξεων και συνεχών απεργιών και αέναης συζήτησης περί εξυγείανσης και υπαλλήλων-χαραμοφάηδων, η συνείδηση της ελληνικότητας της Ολυμπιακής είναι βαθειά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία.
Σε κάθε πτήση, ακούω συχνά από τους συνεπιβάτες μου, την εκτίμηση πως οι υπηρεσίες των άλλων εταιρειών δε συγκρίνονται με της Ολυμπιακής.
Έχω κι εγώ αποκομίσει πολύ καλές εντυπώσεις, αλλά το παρασκήνιο είναι που με προβληματίζει.
Το τι κοστίζει στον Έλληνα φορολογούμενο αυτή η εταιρεία, εδώ και τόσες δεκαετίες.
Προτάσεις δε θα κάνω, δεν είμαι ειδική.
Θεωρώ όμως, πως θα έπρεπε να ληφθεί υπόψιν αυτό το "δέσιμο" που υπάρχει, αλλά και η αποκατάσταση των (στην πλειοψηφία τους) σκληρά εργαζόμενων της Ολυμπιακής, ειδικά των ιπταμένων.
Ίσως, με λίγη καλή θέληση, να βρεθεί μια βιώσιμη λύση.

Η μαντήλα ξανά στα πανεπιστήμια της Τουρκίας, με νόμο.
Η απαγόρευση εισόδου των γυναικών που τη φορούν, άρθηκε.
Οι ισλαμιστές πανηγυρίζουν.

Η Τουρκία έκανε άλλο ένα βήμα προς τα πίσω.

Τελικά, είναι φορές που αναρωτιέμαι, σε ποιο αιώνα είπαμε, ότι ζούμε;

Το επόμενο βήμα πιο θα είναι;

Γιατί οι άνδρες φοβούνται τόσο πολύ τις γυναίκες;
Γιατί τις φιμώνουν και τις σκλαβώνουν, πίσω από ρούχα, από απαγορεύσεις, τις κάνουν να απενδυθούν τη θηλυκότητά τους;

Τι φοβούνται; Τι πολεμούν;
Τις μανάδες, τις αδελφές, τις φίλες τους;
Η΄το ποτάμι, που θα ξυπνήσει κάποια στιγμή, θα γίνει χείμαρρος και θα τους παρασύρει;