Γιατί "σιωπηλή";; Τι φοβάστε;;

Πραγματικά ανατρίχιασα με το πλήθος του κόσμου που μαζεύτηκε χθες.
Όμως, έχω μία ένσταση.
Γιατί "σιωπηλή διαμαρτυρία";;;;
Γιατί να μην ξεσπάσουμε, να μη φωνάξουμε δυνατά κι ευθαρσώς αυτό που πιστεύουμε;
Τι φοβόμαστε;;
Μου θυμίζει τους Γιαπωνέζους, που απεργούν, δουλεύοντας, απλά φοράνε ένα περιβραχιόνιο, που γράφει "Απεργός".
Πότε επιτέλους αυτός ο λαός θα διεκδικήσει χωρίς φόβο, αλλά με πάθος αυτό που του ανήκει;
Πότε θα φωνάξει, πότε θα ξελαρυγγιαστεί για τη χαμένη του αξιοπρέπεια και δε θα το κάνει σε μια συγκέντρωση ενός πολιτικού κόμματος;
Η σιωπή δεν είναι ένδειξη πένθους, κατά την προσωπική μου άποψη.
Πενθώ για τους νεκρούς, θλίβομαι, κλαίω, μα ΟΡΓΙΖΟΜΑΙ, ΕΚΡHΓΝYΜΑΙ, ΔΙΕΚΔΙΚΩ!
Φωνάζω!! Κλαίω δυνατά!! Οδύρομαι γι'αυτούς που χάθηκαν!!
Λέω ξεκάθα σε αυτούς που θεωρώ υπεύθυνους, πως φταίνε και πως θα αγωνιστώ, για να τιμωρηθούν!!
Γιατί αν έχω δύναμη, αλλά δεν τη δείχνω, δε με φοβάται και δε με υπολογίζει κανείς!

Ερμή μου

Τη γλίτωσες σήμερα, γλυκέ μου γιε της Μαίας.
Σου γράφω, για να σου πω, πόσο πολύ χαίρομαι, που η αναλγησία και η ανικανότητα των κρατούντων δε στάθηκε ικανή, να σε σβήσει από τη μνήμη ες αεί.
Θείε, ψυχοπομπέ, πανούργε, θα σου το ομολογήσω.
Το κάνω τώρα, γιατί ειλικρινά, φοβήθηκα πως θα σε χάσω. Πως δε θα μπορέσω, να σε ξαναδώ!
Όταν, ούσα μαθήτρια ακόμα, σε επισκέυτηκα στο νεότευκτο σπίτι σου, στην Ολυμπία, πέρασα γρήγορα-γρήγορα τα λοιπά εκθέματα και ήρθα στην αίθουσά σου, νιώθωντας να με καλείς.
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε, μα το μόνο που θυμάμαι, είναι να στέκομαι όρθια απέναντί σου, με μάτια βουρκωμένα, να σε θαυμάζω.
Δάκρυα χαράς και αγαλλίασης ήταν.
Η γαλήνια θεϊκή μορφή σου με συνεπήρε.
Με γαλήνεψε.
Μου πρόσφερε Κάθαρση.
Έκτοτε, πάντοτε σε ένιωθα μαζί μου.
Και σήμερα τρόμαξα.
Ίσως υποτίμησα τις δυνάμεις σου και σου ζητώ, να με συγχωρέσεις, φτερωτέ θεέ, σοφέ δάσκαλε, πανούργε κατεργάρη.
Μη με ξαναδοκιμάσεις έτσι, σε παρακαλώ.
Θα έρθω σύντομα, να σε ξαναδώ.
Να θαυμάσω τη μακάρια όψη σου, καθώς κρατάς στην αγκαλιά σου το μικρό Διόνυσο.
Ως τότε, θα περιμένω, να έρθεις στα όνειρά μου, να με πάρεις, να πετάξουμε μαζί, να κάνουμε παρέα καμιά σκανταλιά από αυτές που συνηθίζεις.
-----
Κλύθι μου Ερμεία Διός άγγελε Μαιάδος
υιέ παγκρατές ήτορ έχων εναγώνιε
κοίρανε θνητών
εύφρων ποικιλόβουλε
διάκτορε αργειφόντα
πτηνοπέδιλε
φίλανδρε λόγου θνητοίσι
προφήτα γυμνάσιν ός χαίρεις δολίαις τ' απάταις
τροφιούχε ερμηνεύ πάντων
κερδέμπορε
λυσιμέριμνε ός χείρεσσιν έχεις ειρήνης όπλον αμεμφές
Κωρυκιώτα μάκαρ εριούνιε
ποικιλόμυθε εργασίαις επαρωγέ
φίλε θνητοίς εν ανάγκαις
γλώσσης δεινόν όπλον το σεβάσμιον ανθρώποισι
κλύθι μου ευχομένου βιότου τέλος εσθλόν οπάζων εργασίαισι λόγου χάρισιν
και μνημοσύνηισιν
------

Σε φιλώ, φίλε θνητοίς εν ανάγαις.

Μαυρίλα, πένθος, απόγνωση...

Θλίψη...
Μόνο αυτή η λέξη μπορεί, να περιγράψει, αυτό που νιώθω μέσα μου.
Πνίγομαι, όπως και όλοι σας... Είμαι σίγουρη γι'αυτό.
Ξαφνικά, νιώθω την Ελλάδα μάνα μου. Μια μάνα που δοκιμάζεται, που χτυπιέται από παντού, που σπαράζει.
Ξαφνικά, νιώθω όλους τους κατοίκους αυτής της γης αδέλφια μου, που πάσχουν, ξεσπιτώνονται, ασφυκτιούν, πεθαίνουν.

Δεν μπορώ, να διώξω από το μυαλό μου μια εικόνα.
Την εικόνα εκείνων που βρέθηκαν περικυκλωμένοι από τη φωτιά.
Που άρχισαν σιγά-σιγά, να χάνουν την αναπνοή τους εξαιτίας του καπνού.
Που γέμισαν τα πνευμόνια τους διοξείδιο.
Που είδαν τα μάτια τους τη μαυρίλα.
Που παγιδεύθηκαν, εγκλωβίστηκαν.
Εκείνη η στιγμή, που συνειδητοποίησαν, πως δε θα ξεφύγουν.

Θεέ μου, πόση απόγνωση ένιωσαν;
Φρικτός θάνατος...
Να ξέρεις, πως σου μένουν ελάχιστα δευτερόλεπτα και μετά ... σιωπή...

Καλησπέρα σας!
Μ'αρέσει πολύ που προβληματιστήκατε με την προηγούμενη στιχομυθία :)
Η αλήθεια είναι, ότι καμιά φορά θα πρέπει, να υποχωρούμε στις απαιτήσεις μας και να συμβιβαζόμαστε με τις ανάγκες και τις δυνατότητες του άλλου.
Εγώ ζητάω, να μπει στο μυαλό μου, να προβλέψει. Τι μου αρέσει, τι σκέφτομαι, τι θέλω.
Ζητάω ουσιαστικά, να γίνει θεός.
Έχω αυτό το δικαίωμα;
Ο καθένας μπορεί, να γίνει θεός, ανάλογα με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Με τις δικές του δυνατότητες.
Εκείνος, μου πρόσφερε αυτό που μπορεί.
Γιατί να χρειαστεί, να μαντέψει; :)

Όσο για τα λόγια τα παχιά και τα μεγάλα, δόξα Τω Θεώ, έχω χορτάσει και από αυτά.
Μα, πώς γίνεται κάθε φορά, να την πατάω;
Να τρώω το ίδιο δόλωμα;
Οι άντρες τελικά δεν έχουν φαντασία :) Όλοι τα ίδια τάζουν :)

Του είπα: "Θέλω κάποιον, να ξέρει τι θέλω, χωρίς να χρειάζεται να του το πω.
Να πραγματοποιεί τις επιθυμίες μου, χωρίς να του το ζητάω".
Μου είπε: "Θέλω, μου λες, τι είναι αυτό που θες και θα σου το χαρίσω, ό,τι κι αν είναι.
Σου υπόσχομαι, ότι θα κάνω δική σου τη θάλασσα και τον ουρανό".

Εγκλωβισμένη

Σου έχει τύχει, να θες να φύγεις από κάπου και να μην μπορείς;
Έχεις νιώσει ποτέ, τι θα πει να είσαι εγκλωβισμένη κάπου, χωρίς να μπορείς, να αποδράσεις;
Να ζεις σε μια ιδιότυπη φυλακή, που έχεις βάλει κι εσύ το λιθαράκι σου, για να χτισθεί, μα να μη θυμάσαι προς τα πού είναι η μία και μοναδική έξοδος;
Χωρίς παράθυρα, το φως λιγοστό να μπαίνει από τις χαραμάδες.
Φωνάζεις, μα δε σε ακούει κανείς...
Κι αν κάποιος περαστικός τύχει να σε αφουγκραστεί, δεν μπορεί να σε βοηθήσει.
Εσύ μέσα, αυτός έξω.
Κι εσύ να πνίγεσαι...