Τόσα χρόνια Έλληνα, κάθεσαι βολεμένος στον καναπέ σου και δε μιλάς.
Βλέπεις την αστυνομική βία και κάνεις τον σταυρό σου, γιατί δεν είναι το δικό σου παιδί που βαράνε. Δεν είναι το δικό σου παιδί, που το σαπίζει στο ξύλο μια ...ζαρντινιέρα.
Τόσα χρόνια Έλληνα, βλέπεις στις ειδήσεις τον κάθε μπάτσο κομπλεξικό κακομοίρη, να χτυπάει ανεξέλεγκτα το μετανάστη, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας.
Τόσα χρόνια Έλληνα, βλέπεις τον μπάτσο να σε γράφει στ'αρχίδια του, να μη σε προστατεύει -όπως είναι η δουλειά του-, να πουλάει "προστασία", να διευκολύνει τη διακίνηση των ναρκωτικών, να χέζει τα σώβρακά του μπροστά στον κάθε επώνυμο μαλάκα, γιατί βλέπεις εκεί "δεν τον παίρνει" να κάνει μαγκιές.
Τώρα Έλληνα, άλλη μια μάνα έχασε το παιδί της!
Δεκαπέντε χρονών μωρό, κωλοΈλληνα!
Που πήγε με τους φίλους του να πιεί ένα καφεδάκι κι έτυχε να συναντήσει τον καβλωμένο σκατόμπατσο, που -όπως διατυμπάνιζε- με την πρώτη ευκαιρία θα σκοτώσει "ένα από αυτά τα κωλόπαιδα"!
Και αυτός ο κόπρος δεν έχει καν τα αρχίδια να παραδεχθεί, ότι το σημάδεψε το παληκαράκι!
Μόνο προσπαθεί, να μιλήσει για νόμιμη άμυνα και εξοστρακισμό σφαίρας.
Ποια νόμιμη άμυνα ρε; Κινδύνευες ολόκληρο γομάρι, από ένα αγόρι 15 χρονών;

Μη μου το παίζεις λοιπόν δήθεν θλιμμένος και συγκλονισμένος.
Τόσα χρόνια τα βλέπεις και το βουλώνεις.
Τόσα χρόνια βολεύεσαι στην αφασία της τηλεόρασής σου.

Αύριο, εύχομαι να μην είναι δικό σου το παιδί που θα ξεψυχά σε ένα δρομάκι της Αθήνας...

Καλό ταξίδι, παληκάρι μου...
Κουράγιο στη μάνα, της οποίας πλέον ο πόνος θα είναι μόνιμος σύντροφος...