Γιατί βρε Έρνεστ;

Γιατί ένας-ένας οι μύθοι, τα πρότυπα ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τα, καταρρίπτονται;
Η αρχή έγινε με τον Γκύντερ Γκρας και την αποκάλυψη του ναζιστικού (ήπιου ή μη) παρελθόντος του.
Σήμερα διαβάζω στα "Νέα" για το Χέμινγουεϊ και φρίττω:
Αποκαλυπτική είναι μια άλλη επιστολή που έγραψε στις 27 Αυγούστου 1949, τέσσερα χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, προς τον εκδότη του Τσαρλς Σκρίμπνερ: «Μια φορά σκότωσα έναν των SS που ήταν ιδιαίτερα θρασύς. Όταν τον προειδοποίησα πως θα του έριχνα αν δοκίμαζε να το βάλει στα πόδια, εκείνος μου απάντησε: "Δεν θα με σκοτώσεις. Γιατί φοβάσαι να το κάνεις και γιατί ανήκεις σε μια ράτσα αρρωστημένων καθαρμάτων. Άλλωστε θα ήταν παραβίαση της Συνθήκης της Γενεύης". Κάνεις λάθος, φιλαράκο, του αποκρίθηκα. Και του έριξα τρεις φορές, σημαδεύοντάς τον στην κοιλιά. Καθώς έπεφτε, τον πυροβόλησα και στο κεφάλι. Τα μυαλά του ξεχύθηκαν από το στόμα και τη μύτη του».


«Έκανα τον λογαριασμό πολύ προσεκτικά και μπορώ να πω με ακρίβεια πως έχω σκοτώσει 122 από αυτούς». Ένας από εκείνους τους Γερμανούς, συνεχίζει ο Χέμινγουεϊ, «ήταν ένας νεαρός στρατιώτης που είχε προσπαθήσει να το σκάσει με ποδήλατο και που ήταν συνομήλικος με τον γιο μου Πάτρικ». Ο Πάτρικ είχε γεννηθεί το 1928, άρα το θύμα έπρεπε να ήταν 17 ετών. Ο συγγραφέας γράφει στον Μίζενερ ότι τον πυροβόλησε «στην πλάτη, με ένα Μ1».



Ως επιδέξιος κυνηγός που ήταν ο Χέμινγουεϊ, του άρεσε να σκοτώνει ζώα. Όμως σε ένα άρθρο του στο περιοδικό «Εσκουάιρ» τον Απρίλιο του 1936, έγραφε: «Ασφαλώς κανένα κυνήγι δεν συγκρίνεται με το κυνήγι του ανθρώπου και όποιος έχει κυνηγήσει ένοπλους ανθρώπους, τίποτα άλλο δεν μπορεί να του τραβήξει κατόπιν το ενδιαφέρον».

Από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, με μεγάλο δημοσιογραφικό έργο και ως πολεμικός ανταποκριτής. Αποτέλεσε μέλος της αποκαλούμενης "Χαμένης Γενιάς" (Lost Generation) των Αμερικανών λογοτεχνών στο Παρίσι, στις δεκαετίες 1920 και 1930. Τα πιο γνωστά έργα του είναι "Ο Γέρος και η Θάλασσα", "Για ποιόν χτυπά η καμπάνα" και ο "Αποχαιρετισμός στα όπλα". Το 1953 τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ, ενώ τον επόμενο χρόνο βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Γνώρισε από "πρώτο χέρι" τη φρικαλεότητα του πολέμου, αφού διετέλεσε συλλέκτης πτωμάτων από τους χώρους των μαχών, τραυματίστηκε αρκετά σοβαρά, πήρε ενεργό μέρος, πολέμησε.
Ναι, αντιλαμβάνομαι, ότι ο πόλεμος αποκτηνώνει. Ειδικά, όταν τον έχεις ζήσει από τόσο κοντά. Όταν έχεις μυρίσει καμένη ή αποσυντεθιμένη σάρκα, όταν έχεις δει να πεθαίνουν δίπλα σου οι συναγωνιστές σου.
Όμως, δεν μπορώ να φανταστώ, πώς μπορείς να αντλήσεις χαρά, από το να σκοτώνεις ΑΟΠΛΟΥΣ ανθρώπους και μάλιστα εφήβους.
Ο ίδιος το παραδέχεται στις επιστολές του. Πως τον εξιτάρει το "κυνήγι των ανθρώπων".
Πώς ένας άνθρωπος, που έχει καταθέσει την ψυχή του στα βιβλία του, έχει ανοίξει νέους δρόμους στη λογοτεχνία, έχει συγκινήσει εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια ανθρώπους, αντλεί χαρά από τη δολοφονία. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, δολοφονία είναι η αφαίρεση ζωής, ακόμα και κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Πολλοί εκ των υστέρων, θα σπεύσουν να δικαιολογήσουν τον Έρνεστ, λέγοντας, πως έπασχε από κατάθλιψη και παράνοια, κάτι που πιθανώς υποδεικνύεται και από τις απόπειρες αυτοκτονίας που έκανε (με τελευταία την ..επιτυχημένη).
Δεν ξέρω, κατά πόσο θα μπορούσε να έχει βάση κάτι τέτοιο. Τι είναι αυτό που θα τον διαχώριζε από τους Ναζί;

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Αναρωτιέμαι: είναι η κατάρρευση ενός ακόμα μύθου;
Πώς άνθρωποι με τόσο αδίστακτα και ζωώδη ένστικτα μεγαλουργούν;
Τελικά, τι κρύβει αυτή η ρημάδα η ανθρώπινη ψυχή;