Κατευθείαν στον στόχο

Θαυμάστε ποίηση, παρακαλώ... Και χωρίς την υπέροχη μουσική του Μάνου, μιλούν οι φράσεις στην καρδιά μου...

Φιλιά...

Μη μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα

Μη μου χτυπάς
τα μεσάνυχτα τη πόρτα
μη μου μιλάς
να σ' ακούσω δεν μπορώ

Αν μ' αγαπάς
μην γυρίζεις πίσω
άσε να κρατήσω
τον πόνο συντροφιά

Όπου κι αν πας
την αγάπη παίρνεις
το σκοτάδι φέρνεις
και τη συννεφιά
---------------------
Κεμάλ

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορέι να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...


Νίκος Γκάτσος

Ξανθιώτικο Καρναβάλι!

,

Μοιράζομαι μαζί σας λίγες από τις στιγμές που ζήσαμε φέτος στο ξανθιώτικο καρναβάλι!
Επί τρεις ημέρες χάνουμε τον εαυτό μας, ξεχνάμε ποιοι είμαστε, λησμονούμε πού ακριβώς μένουμε και ξεχυνόμαστε στους δρόμους, κάνοντας φίλο τον όποιο άγνωστο έτυχε να περάσει από δίπλα μας!
Άφθονο κέφι, πολλή μουσική, τρελλά χρώματα, μουτζουρώματα, χαρτοπόλεμος, ποτό να ρέει!
Αν δεν το έχετε ζήσει, σας το συστείνω ανεπιφύλακτα για του χρόνου!

"Γυναικούλες"

Τελικά, ο άνδρας που τον απορρίπτεις, που δε θέλεις να του κάτσεις, ρε παιδί μου, μπορεί να μεταμορφωθεί σε χειρότερη γυναικούλα, από οποιαδήποτε κυρα-Κατίνα (δεν έχω τίποτα με το όνομα)!
Μπορεί, να προσπαθήσει να σε προσβάλλει - γιατί, προσωπικά, δεν προσβάλλομαι από τέτοια υποκείμενα-, μπορεί να προσπαθήσει να σε κάνει να χάσεις τη δουλειά σου, τον γκόμενό σου, την αξιοπρέπειά σου, την ψυχική σου ηρεμία.
Πόσο χαμηλά μπορεί, να πέσει στ' αλήθεια, ένας άνδρας που, παρ' όλες τις προσπάθειες που έχει κάνει, εξακολουθεί να "τρώει πόρτα" καθημερινά, αλλά εκεί, αυτός επιμένει;
Τους λυπάμαι κάτι τέτοιους τυπάκους. Μόνο για λύπηση είναι.

Σε ξερίζωσα..

Σα σήμερα πριν από ένα χρόνο, ήρθες αναπάντεχα στη ζωή μου.
Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς να σε περιμένω.
Όπως κάνουν όλοι άλλωστε με τη ζωή μου.
Μπαινοβγαίνουν, όποτε τους καπνίσει.
Η δική σου εισβολή ήταν εντελώς διαφορετική.
Επρόκειτο, να μου αλλάξει όλο μου το είναι.
Δυστυχώς, προς το χειρότερο. Μόνο που δε φταις εσύ. Εγώ φταίω. Εσύ απλά, ειδες πόρτα ανοιχτή και μπήκες.
Έτσι γίνεται χιλιάδες χρόνια τώρα.
Είναι απαράβατος νόμος της φύσης.
Τόσα μπερδεμένα συναισθήματα μέσα σε ένα κορμί, έτοιμα να το κατασπαράξουν.
Από τη μια απόγνωση, απελπισία, θλίψη, από την άλλη αυτοεπιβεβαίωση, ξύπνημα, "μπορώ κι εγώ".
Ζήσαμε μαζί για πόσο; Ένα μήνα;
Ε λοιπόν, αυτό ο μήνας με συντάραξε τόσο πολύ, που κάθε πρωί ξυπνάω και αναρωτιέμαι ποια είναι αυτή που με κοιτάει στον καθρέφτη.
Δεν είμαι πια εγώ μέσα μου ... Μάλλον, μεταλλάχθηκα σε ένα διαφορετικό "εγώ", που δεν ήξερα καν, ότι μπορεί να υπάρχει.
Χθες το βράδυ, θυμήθηκα τι μέρα ξημερώνει και με έπιασαν λυγμοί.
Αληθινοί, σπαραχτικοί, στάζαν ενοχή.
Η απελπισία αναβλύζει από κάθε πόρο μου, όταν σε σκέφτομαι.
Θα μου ξανατύχει ή είμαι καταδικασμένη σε μια τιμωρία, που θα μου στερήσει αυτήν τη χαρά στο μέλλον;
Γιατί χάρηκα, όσο και να μην το πιστεύεις.
Μα ξέρεις, πως δεν μπορούσα, ήταν αδύνατο.
Ήταν αλήθεια;
Είδες; Ούτε κι εγώ ξέρω την απάντηση.
Θα σε θυμάμαι. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ.
Θα υπάρχεις πάντοτε μέσα μου και ας σε ξερίζωσα.
Θα είσαι κομμάτι του εαυτού μου.
Και σου υπόσχομαι, πως κάθε τι που θα κάνω για να ξεφύγω από την απελπισία, θα το αφιερώνω σε σένα. Θα το κάνω για χάρη σου.
Σ'αγαπώ κι ας μη σε γνώρισα. Και ας μη σου έδωσα ποτέ την ευκαιρία.
Συγχώρα με...

Δε θα έρθει

Τι κρίμα..
Κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης και δε θα μας έρθει ο Αβραμόπουλος για την κοπή της πίτας της τοπικής ΝΟΔΕ..
Τον περίμεναν όλοι πώς και πώς.
Να τους χτυπήσει φιλικά τον ώμο, όπως συνηθίζει χρόνια τώρα.
Να τους πει έναν καλό λόγο, έτσι μελιστάλαχτος που είναι.
Να τους μεταδώσει τον αγωνιστικό του παλμό.
Να προλειάνει το έδαφος για την επικείμενη επισκεψης της Ντόρας στη Θράκη.
Δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί σας κύριε Δημήτρη, εάν μου κάνετε την τιμή να με διαβάζετε (που χεσμένη με έχετε, αλλά ποιος χέστηκε;).
Γι 'αυτήν τη χώρα στεναχωριέμαι και προβληματίζομαι. Που όλοι έχετε βάλει το λιθαράκι σας, για να αναστενάζουμε εμείς οι λοιποί κατωτάτου πολίτες.

Και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς "βαρβάρους";

Θα έρθουν άλλοι, φυσικά.
Εκατέρωθεν.
Από το κέντρο, από τα δεξιά και εξ ευωνύμων.
Θα χαμογελάσουν, θα σφίξουν χέρια, θα δώσουν υποσχέσεις.

Υπομονή, σ' αυτήν τη χώρα οι "βάρβαροι" περισσεύουν.