Διαβάζω, πως χιλιάδες -λέει- κόσμου συνόδευσαν το Χριστόδουλο στον τελευταίο τόπο κατοικίας του, για να του πουν το ύστατο χαίρε, μαζί σύσσωμη την πολιτική, πολιτειακή και στρατιωτική ηγεσία.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έψαλε τη νεκρώσιμο ακολουθία.
Η σορός του τοποθετήθηκε σε κιλίβαντα πυροβόλου όπλου και κηδεύθηκε με τιμές αρχηγού κράτους.
Όλα αυτά συνάδουν, κατά την άποψή μου, με την όλη στάση ζωής του Χριστόδουλου.
Ήθελε πάντα, να είναι στο επίκεντρο των γεγονότων και των θρησκευτικο-κοινωνικο-πολιτικών εξελίξεων.
Ήθελε το λαό, να τον επευφημεί και να τον συμπαθεί (τουλάχιστον).
Όσο ζούσε, έλεγα: "Ο άνθρωπος "ψοφάει" για παράσταση".
Τώρα απλώς, σέβομαι το θάνατό του και σιωπώ.
Αναρωτιέμαι όμως:
στην κηδεία του πέτυχε όλα τα παραπάνω, που δεν είχε καταφέρει, να τα δει σε τέτοιο βαθμό εν ζωή.
Και τι κατάλαβε;;
Εδώ κολλάει το "ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης".
Τελικά, στο θάνατο είμαστε όλοι ΙΣΟΙ.
Ευτυχώς.