Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006

Μπράβο στις θετές μαμάδες!



Διάβασα σήμερα στα "ΝΕΑ" τη συνέντευξη, που έδωσε η Ελένη Καλογεροπούλου στον Σταύρο Θεοδωράκη και πολύ συγκινήθηκα!
Για να πω την αλήθεια μου, η κα Καλογεροπούλου δεν ήταν και από τις συμπάθειές μου στο χώρο των μίντια. Ίσως φταίει η φωνή της, τώρα που το σκέφτομαι, είναι λίγο στριγκιά και απότομη και αυτό πάντα μετράει στην εντύπωση που μου αφήνουν οι άνθρωποι.
Διαβάζοντας όμως τα όσα είχε να πει για το πεντάχρονο τσιγγανόπουλο, που υιοθέτησε από το "Μητέρα", την ένιωσα σα φίλη μου! Άλλαξε άρδην η εντύπωσή μου για εκείνη.
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από όσα είπε και ειλικρινά χαίρομαι, που τελικά υπάρχουν τόσο αξιόλογοι συνάδελφοι:

"Γιατί βαρέθηκα να αναλώνομαι σε βαρετές σχέσεις. Τόσα χρόνια έκανα το λάθος που κάνουν και πολλές άλλες γυναίκες. Έψαχνα να βρω τον ιδανικό άνδρα, ο οποίος υπήρχε μόνο στο μυαλό μου. Βίωνα έντονο άγχος. Τι θα γίνει; Τι θέλει; Γιατί δεν με καταλαβαίνει; Κοινώς μπούρδες. Ε, ήρθε η στιγμή που είπα, "έχω τόση αγάπη μέσα μου, γιατί δεν τη δίνω σε ένα πλάσμα που θα την αξίζει πραγματικά;". Και μάλλον έκανα ό,τι σοφότερο μπορούσα να έχω κάνει στη ζωή μου. Έδωσε νόημα στη ζωή μου!».

Ερ.: Τι άλλαξες στην ζωή σου για να «χωρέσει» ο Μύρωνας;

«Τα πάντα. Ζούσα σε ένα σπίτι με θέα την Ακρόπολη, διαβάζοντας βιβλία, σκεπτόμενη τους άνδρες και την δουλειά. Γκρίνιαζα, έκανα την τρίχα τριχιά. Και άλλαξα σπίτι, ήρθα στον Χολαργό, εδώ που έχω μεγαλώσει, στους παιδικούς μου φίλους. Για τον μόνο που αγωνιώ είναι για τον Μύρωνα, δεν έχω πια υστερίες. Ο Μύρωνας έκανε ένα ανθρωπάκι στο Νηπιαγωγείο! Αυτό είναι ζωή Σταύρο μου, δεν είναι ζωή να κάθεσαι να μιζεριάζεις και να λες: "Γιατί δεν με αξιοποιούν στη δουλειά;", "Γιατί δεν με καταλαβαίνουν οι άνδρες;". Ξέρω πολλές γυναίκες που είναι στην ίδια κατάσταση με μένα. Είναι μόνες τους, "αυτάρκεις" και ζουν μια ψευδαίσθηση. Τη ζωή όμως τη ζεις μέσα από την οικογένεια. Μπορεί να μην έχω άνδρα, έχω οικογένεια».




Πόσες και πόσες γυναίκες του παρόντος δεν σκέφτονται έτσι;
Αναλωνόμαστε στο να ψάχνουμε τον ιδανικό, στο να κυνηγάμε την καριέρα μας και χάνουμε την ουσία της ζωής, που μας προσπερνά ακάθεκτη, χωρίς να μας περιμένει.
Αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή μας, είναι τόσο απλά και συνάμα τόσο πολύπλοκα.
Και είναι δίπλα μας. Μας περιμένουν να τα αρπάξουμε, να μας χρησιμοποιήσουν και να τα χρησιμοποιήσουμε.
Εύγε Ελένη! Από σήμερα θαυμάζω κι εσένα, όπως και τις υπόλοιπες θετές μητέρες, που έγιναν λιμανάκι απάνεμο για μια παιδική ψυχούλα!

7 Comments:

Blogger Πληρωμένη πένα said...

Χμμ, μου διέφυγε αυτό. Πάμε να πάρουμε και το βιβλίο της άμα είναι, να ξέρουμε τι θα φάμε και στις γιορτές.

10:59 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Δεν τα ήξερα αυτά, πολύ καλά έκανες και τα πόσταρες.
Πέρασα απο κει που πέρασε η Ελένη. Τώρα προσπαθώ να αλλάξω. Πετάω, πετάω άχρηστα (μα, είναι τόσα πολλά...)και προσπαθώ να κάνω χωρο μόνο για τα ουσιαστικά της ζωής.

2:13 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

θυμαμαι οταν ημουν μικρος καθε σαββατοκυριακο εφερνε η μαμα μου την Αννα στο σπιτι.
παιζαμε κοιμομασταν μαζι κτλ.
αλλα καθε κυριακη βραδυ επρεπε να την γυριζει πισω στο ορφανοτροφειο.
ημουν 10 χρονων τοτε και η Αννα 8.
τα υπολοιπα αδερφια μου(3) αρκετα μεγαλυτερα οποτε εγω ημουν ουσιαστικα μαζι της ολη την ωρα.
αργοτερα εμαθα οτι δεν αφηναν την μαμα μου να την υιοθετησει γιατι λεει δεν ειχε αναγκη,4 παιδια ειχε ηδη.
η Αννα ποτε δεν βρηκε γονεις γιατι 8 χρονων δυσκολα υιοθετει κανεις παιδι,ολοι θελουν μικροτερης ηλικιας.
ποτε δεν καταλαβα γιατι δεν επετρεπαν στην μαμα μου να της δωσει ενα σπιτι να μεγαλωσει σαν παιδι και να χαρει.

8:48 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Καλές γιορτές καλή μου να έχεις.
Και σιγά με τα γλυκά, ναι; :P

Υγεία και αγάπη πάντα :))

10:19 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

"Αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή μας, είναι τόσο απλά και συνάμα τόσο πολύπλοκα"

Πότε κοντά μας πότε όχι όμως.
Χρόνια πολλά, εύγε και σε εσένα!

1:26 μ.μ.  
Blogger Dark_Maiden said...

Χρόνια πολλά γλυκούλια μου και συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά πήζω με τη δουλειά και δεν μπαίνω..
Σας αγαπώωωωωωω!
ΜΟΥΟΥΟΥΤΣ στα μούτρα σας!!

10:09 μ.μ.  
Blogger Ελπίς said...

"χάνουμε την ουσία της ζωής"
Και η ουσία της ζωής συμπυκνώνεται αποκλειστικά σ' ένα παιδί; Δε βρίσκεται στην επαγγελματική μας προσφορά, στην κοινωνική μας δράση και σε τόσες άλλες πτυχές της ζωής μας;

5:21 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home