Διάλογος παρανοϊκός

- Δεν το πιστεύω! Ειλικρινά, με εξοργίζει αυτό, που αντιμετωπίζω!
- Τι δηλαδή;
- Ξέρεις τι έχω καταλάβει, τόση ώρα που μιλάω μαζί σου;
- Τι;
- Βλέπω, ότι, μέσα σου θέλεις, να βγει θετική η βιοψία!
Χριστέ μου! Αν είναι δυνατόν!
- ...
-Θέλεις;
- ...
- Απάντησέ μου, γαμώτο! Απάντησέ μου! Θέλω, να ξέρω, πόσο άρρωστο άτομο είσαι!
- Νομίζω, πως ναι..
- Ναι; ΝΑΙ; Τι λες τώρα; Τι λες γαμώ το κέρατό μου;
Έχεις καταλάβει τι ακριβώς εύχεσαι;
- Νομίζω, πως ναι...
- Εύχεσαι να πεθάνεις!
- Εύχομαι, να αρρωστήσω... Ίσως αυτή η αρρώστια να με κάνει, να γυρίσω πίσω, σε όλα
εκείνα που έχασα... Σε όλα εκείνα που ΕΓΩ άφησα, να χαθούν...
Ίσως είναι μια καλή αφορμή, μια σοβαρή δικαιολογία να επιστρέψω στον εαυτό που έχασα...
- Μη συνεχίζεις!
- Ξέρεις τι μάχες δίνω μέσα μου καθημερινά; Έχεις ιδέα; Δεν μπορείς, να φανταστείς;
Υπάρχουν στιγμές, που συνειδητοποιώ, ότι το σώμα στο οποίο βρίσκομαι δεν το γνωρίζω...
Ότι ζω τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου... Έχεις την παραμικρή ιδέα, του πώς είναι, να νιώθεις
έτσι;
- Δεν πας καθόλου καλά! Μα καθόλου καλά! Φεύγω! Βγάλτα μέρα με την πάρτη σου!
- Δεν πάω καλά... Ποιος σου είπε, ότι πηγαίνω καλά εδώ και τρία χρόνια; Πριν τρία χρόνια
έχασα τον εαυτό μου, απο ένα τυχαίο γεγονός, που έδωσε κλωτσιά στο μίτο και ξετύλιξε το
παραμύθι...
- Εύχομαι ο Θεός, να σε λυπηθεί... γιατί ξέρω, πως μετά θα το μετανιώσεις... μα θα είναι
αργά... Θα παλεύεις για τη ζωή σου και κάθε ανάσα σου θα μοιάζει σημαντική...
Ξύπνα επιτέλους, πριν να είναι πολύ αργά...