Βράδυ Σαββάτου
Ένα ωραίο βράδυ Σαββάτου, είμαστε με την παρέα μου σε ένα μπαράκι, στο οποίο ένας φίλος παίζει μουσική.
Ο Δημήτρης, πολύ χαβαλές, γαμώ τα παιδιά (τι παιδί, καμια 40αριά!). Όποτε πάμε, γινόμαστε λιάρδα (κλασικά) και όπως συνηθίζουμε, μας μαθαίνουν ακόμα και όσοι είναι καινούργιοι στο μαγαζί.
Εκείνο το Σάββατο λοιπόν, κλαίγομαι στο Δημήτρη, ότι θέλω να κατέβω Αθήνα, να δω τους Iron Maiden, το αγαπημένο μου συγκρότημα, για μία ακόμα φορά σε συναυλία.
Τα βάζω κάτω που λέτε, τόσα τα εισιτήρια του πήγαινε-έλα, τόσα το εισιτήριο για τη συναυλία...δε με βγάζουν!! Γαμώτη! Να μαύρες πλερέζες εγώ (μεταξύ μας, καμία σχέση, το είχα ήδη πάρει απόφαση, απλά ήθελα, να παιδέψω κάποιον)!
Βλέπω το Δημήτρη, να πιάνει μια χαρτοπετσέτα, ένα στυλό και να γράφει κάτι με περισσή σπουδή. Στη συνέχεια, βγαίνει έξω από τον πάγκο του, αρπάζει ένα δίσκο σερβιρίσματος, μοστράρει πάνω τη χαρτοπετσέτα και αρχίζει το ...σαφάρι!
Τον κοιτάω, μου κλείνει το μάτι συνωμοτικά, μου σκάει ένα πονηρό χαμόγελο και πλησιάζει μία-μία τις παρέες στο μαγαζί, λέγοντας τους ...τι άραγε; Έλα μου ντε! Λέγοντας, ό,τι στο καλό έλεγε, τελείωνε τη φράση δείχνοντας εμένα!
Στην πρώτη παρέα, βλέπω τα παιδιά, να βγάζουν από την τσέπη, άλλος ένα 5ευρω, άλλος ένα 2ευρω, άλλος 10ευρω. Μέχρι και 50ευρω φτάσαμε!
Ρε κοίτα να δεις πέραση!
Μετά από λίγο, μου έρχεται μέσα στην καλή χαρά, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και μου δίνει το γεμάτο χρήματα δίσκο: "Πάρτα μαρή τρελή, για πάρτη σου"!
Χωρίς πλάκα, είχε μαζέψει καμιά 200αριά εύρώ ο άτιμος!!
Μου ήρθε κόλπος!
Το μεγαλύτερο σουξέ όμως, ήταν όσα έγραφε η χαρτοπετσέτα, την οποία σας παραθέτω:
Κοκκίνησα, κιτρίνισα, πρασίνισα και στο τέλος έσκασα στα γέλια!
Βέβαια, τα λεφτά δεν τα πήρα (νααααα, ούργια!) και το πρόβλημα ήταν πώς θα τα επιστρέψουμε στους νομίμους κατόχους τους. Τέλοσπάντων, η λύση βρέθηκε.
Περιττό να σας πω, ότι από κείνη τη βραδιά, απέκτησα πολλούς γνωστούς, αλλά και καλούς φίλους! Έκτοτε, όποτε μπαίνω στο μαγαζί, με κοιτούν συνωμοτικά, μου κλείνουν το μάτι και με ρωτάνε: "Καμιά συναυλία παίζει αυτόν τον καιρό;"
Ο Δημήτρης, πολύ χαβαλές, γαμώ τα παιδιά (τι παιδί, καμια 40αριά!). Όποτε πάμε, γινόμαστε λιάρδα (κλασικά) και όπως συνηθίζουμε, μας μαθαίνουν ακόμα και όσοι είναι καινούργιοι στο μαγαζί.
Εκείνο το Σάββατο λοιπόν, κλαίγομαι στο Δημήτρη, ότι θέλω να κατέβω Αθήνα, να δω τους Iron Maiden, το αγαπημένο μου συγκρότημα, για μία ακόμα φορά σε συναυλία.
Τα βάζω κάτω που λέτε, τόσα τα εισιτήρια του πήγαινε-έλα, τόσα το εισιτήριο για τη συναυλία...δε με βγάζουν!! Γαμώτη! Να μαύρες πλερέζες εγώ (μεταξύ μας, καμία σχέση, το είχα ήδη πάρει απόφαση, απλά ήθελα, να παιδέψω κάποιον)!
Βλέπω το Δημήτρη, να πιάνει μια χαρτοπετσέτα, ένα στυλό και να γράφει κάτι με περισσή σπουδή. Στη συνέχεια, βγαίνει έξω από τον πάγκο του, αρπάζει ένα δίσκο σερβιρίσματος, μοστράρει πάνω τη χαρτοπετσέτα και αρχίζει το ...σαφάρι!
Τον κοιτάω, μου κλείνει το μάτι συνωμοτικά, μου σκάει ένα πονηρό χαμόγελο και πλησιάζει μία-μία τις παρέες στο μαγαζί, λέγοντας τους ...τι άραγε; Έλα μου ντε! Λέγοντας, ό,τι στο καλό έλεγε, τελείωνε τη φράση δείχνοντας εμένα!
Στην πρώτη παρέα, βλέπω τα παιδιά, να βγάζουν από την τσέπη, άλλος ένα 5ευρω, άλλος ένα 2ευρω, άλλος 10ευρω. Μέχρι και 50ευρω φτάσαμε!
Ρε κοίτα να δεις πέραση!
Μετά από λίγο, μου έρχεται μέσα στην καλή χαρά, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και μου δίνει το γεμάτο χρήματα δίσκο: "Πάρτα μαρή τρελή, για πάρτη σου"!
Χωρίς πλάκα, είχε μαζέψει καμιά 200αριά εύρώ ο άτιμος!!
Μου ήρθε κόλπος!
Το μεγαλύτερο σουξέ όμως, ήταν όσα έγραφε η χαρτοπετσέτα, την οποία σας παραθέτω:
Κοκκίνησα, κιτρίνισα, πρασίνισα και στο τέλος έσκασα στα γέλια!
Βέβαια, τα λεφτά δεν τα πήρα (νααααα, ούργια!) και το πρόβλημα ήταν πώς θα τα επιστρέψουμε στους νομίμους κατόχους τους. Τέλοσπάντων, η λύση βρέθηκε.
Περιττό να σας πω, ότι από κείνη τη βραδιά, απέκτησα πολλούς γνωστούς, αλλά και καλούς φίλους! Έκτοτε, όποτε μπαίνω στο μαγαζί, με κοιτούν συνωμοτικά, μου κλείνουν το μάτι και με ρωτάνε: "Καμιά συναυλία παίζει αυτόν τον καιρό;"
posted by Dark_Maiden at 6:42 μ.μ.
4 Comments:
xaxaxaxaxaxa!!! Δεν μπορείς να το παίξεις του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ? Νομίζω εκείνοι δικαιούνται δωρεάν είσοδο.
Κι εγώ που ήμουν εδώ πήγα νομίζεις?
Μπατιράκια ΓΜΤ και έχεις μετά τον zesto να ανεβάζει φωτό από τη συναυλία και να θες να σπάσεις την οθόνη (μπουουχουου, μπουχουουουου) :P
Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι η ιδέα του Δημήτρη ήταν καταπληκτική! :Ρ
@elisavet: Στην Αθήνα δεν περνάνε αυτά καλή μου :)
@confused: Ααααχ, ομοιοπαθούσα ε; Ας είναι καλά οι αναμνήσεις από το 2000 στον Άγιο Κοσμά :)
@Vampiria: Είδες τι φίλους έχω βρε; Τζιμάνια :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home