Αρκετά...
Έρχεται εκείνη η ώρα.
Που συνειδητοποιείς, ότι αγαπάς τόσο πολύ, με δε σε αγαπούν, παρά μόνο ελάχιστα, κάποιοι.
Μάνα, πατέρας, αδέρφια, συγγενείς, φίλοι...
Δεν ανταποκρίνεται η αγάπη που ψάχνεις, σε αυτήν που παίρνεις.
Το λάθος δεν είναι των άλλων.
Είναι δικό σου, γιατί έχεις τέτοιες απαιτήσεις.
Καταριέσαι την ώρα και την στιγμή, που γεννήθηκες με τέτοια ψυχοφθόρα ανάγκη.
Θα μπορούσες, να συμβιβάζεσαι και με λιγότερα.
Να απολαμβάνεις, αυτό που σου προσφέρουν. Το όσο. Το κάμποσο ή το μηδαμινό.
Μα έρχεται εκείνη η ώρα.
Που είναι σα να τρως μπουνιά στο πρόσωπο και ξυπνούν οι αισθήσεις σου από τον πόνο.
Και διαπιστώνεις την αλήθεια γύρω σου.
Τη βλέπεις ξεκάθαρα.
Δεν ανήκεις εδώ. Έτσι απλά, δεν ανήκεις.
Τι κάνεις;
Σκοτώνεις τον εαυτό σου. Κυριολεκτικά. Ή μεταφορικά.
Εσύ επιλέγεις.
Αλλάζεις όνομα, πόλη, χώρα, πρόσωπο, ζωή.
Κόβεις κάθε δεσμό, με όσα σου θυμίζουν την αγάπη που χάνεις.
Και ζεις σα νεογέννητο, που γνωρίζει εκ νέου τον κόσμο.
Βαρέθηκα, να αλλάζω χρώματα, για να σας αρέσω!
Που συνειδητοποιείς, ότι αγαπάς τόσο πολύ, με δε σε αγαπούν, παρά μόνο ελάχιστα, κάποιοι.
Μάνα, πατέρας, αδέρφια, συγγενείς, φίλοι...
Δεν ανταποκρίνεται η αγάπη που ψάχνεις, σε αυτήν που παίρνεις.
Το λάθος δεν είναι των άλλων.
Είναι δικό σου, γιατί έχεις τέτοιες απαιτήσεις.
Καταριέσαι την ώρα και την στιγμή, που γεννήθηκες με τέτοια ψυχοφθόρα ανάγκη.
Θα μπορούσες, να συμβιβάζεσαι και με λιγότερα.
Να απολαμβάνεις, αυτό που σου προσφέρουν. Το όσο. Το κάμποσο ή το μηδαμινό.
Μα έρχεται εκείνη η ώρα.
Που είναι σα να τρως μπουνιά στο πρόσωπο και ξυπνούν οι αισθήσεις σου από τον πόνο.
Και διαπιστώνεις την αλήθεια γύρω σου.
Τη βλέπεις ξεκάθαρα.
Δεν ανήκεις εδώ. Έτσι απλά, δεν ανήκεις.
Τι κάνεις;
Σκοτώνεις τον εαυτό σου. Κυριολεκτικά. Ή μεταφορικά.
Εσύ επιλέγεις.
Αλλάζεις όνομα, πόλη, χώρα, πρόσωπο, ζωή.
Κόβεις κάθε δεσμό, με όσα σου θυμίζουν την αγάπη που χάνεις.
Και ζεις σα νεογέννητο, που γνωρίζει εκ νέου τον κόσμο.
Βαρέθηκα, να αλλάζω χρώματα, για να σας αρέσω!
posted by Dark_Maiden at 2:33 μ.μ.
6 Comments:
Στην πόλη με τα χίλια χρώματα...όλο και κάποιο θα βρεις να σου ταιριάζει. Εύχομαι να είναι σύντομα. :)
ΑΥΤΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΩ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ...ΓΙΑΥΤΟ ΜΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ ΟΤΙ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ..
Ε ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ..ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ..
ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ
ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΣΤΟ BLOG MOY
ΦΙΛΙΑΑΑΑΑ
η αλήθεια πονάει αλλά παράλληλα ελευθερώνει, μέσα στο χρόνο.
όσο είμαστε μέσα βουλιάζουμε, όταν αποφασίσουμε να συνεχίσουμε, αφήνουμε το παρελθόν πίσω και προχωρούμε... περισσότερο δυνατοί και αποφασιστικοί.
με δύναμη... (βασική προυπόθεση, να δούμε τη ζωή σαν θαύμα και όχι σαν κατάρα)
φως πολύ φως στην ψυχή σου.
καλημέρα
Αυτό το απροσδιόριστο χρώμα σου πάει πολύ ουράνιο τόξο μου.
Μην αλλάξεις για κανέναν.
Ποτέ πια.
Κάποτε, και μετά μάλιστα απο κάποια διαφωνία μας δε-θυμάμαι-γιατί, με είχες καλέσει στην Ξάνθη.
Το θυμάμαι καλά.
Μάλλον για κάτι "αθλητικό" ήταν.
Απο τότε, μ' έφαγε οτι το χω τάξει να ρθω.
Είμαι αυτός που είμαι.
Και εγω βαρέθηκα να αλλάζω χρώματα για να αρέσω.
Χαιρετισμούς πολλούς, μάλλον εισαι πολύ ευαίσθητη απ μέσα, δεν το χα καταλάβει.
Καληνύχτα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home