Και τώρα τι;

Και τώρα τι;
Αυτή η ερώτηση τριγυρνά στο μυαλό μου από την στιγμή που έφυγα.
Από την στιγμή που με φίλησες, στο στόμα, στα δύο μάγουλα, με αγκάλιασες και με έβαλες μέσα στο αυτοκίνητο.
Έβαλα μπρος.
Δε θυμάμαι και πολλά για το δρόμο.
Θυμάμαι πως έβρεχε καταρρακτωδώς. Τα τζάμια λούζονταν στο νερό και οι υαλοκαθαριστήρες δούλευαν στο φουλ.
Τα λάστιχα μου, ως συνήθως ξεφούσκωτα κι έπρεπε να βρω βενζινάδικο, να τα φουσκώσω.
Θυμάμαι, πως έπαιζε το ραδιόφωνο. Κάποιος σαλονικιώτικος σταθμός. Μπλα-μπλα..
Εγώ έφευγα με πατημένα 140 και ήταν σα να μην προχωρούσα καν.
Σκεφτόμουν όλα όσα σου είπα. Όλα όσα σου έκανα.
Προγραμματισμένα, να σε κάνουν να με μισήσεις, να με βαρεθείς.
Θαυμάζω όμως την υπομονή σου.
Εσύ εκεί, να επιμένεις.
Πώς είναι δυνατόν, να θέλεις, να είσαι με έναν άνθρωπο τόσο αλλοπρόσαλλο, όπως είμαι εγω;
Το σχέδιό μου μπήκε πάλι σε εφαρμογή.
"Θα φερθώ άσχημα, εγωιστικά, με πεισμα. Θα δείξω τον κακό εαυτό μου. Πού θα πάει; Θα λυγίσει".
Έλα όμως, που αυτός ο κακός εαυτός μου, στην πραγματικότητα, υπάρχει μόνο σε πολύ μικρό ποσοστό μέσα μου.
Θα με ρωτήσεις, γιατί τα κάνω όλα αυτά.
Ειλικρινά, κι εγώ ξαφνιάζομαι.
Ίσως είναι ένα άδικο τεστ, που θέλω, να δω αν θα το περάσεις με επιτυχία.
Ίσως, να προσπαθώ να απαλλάξω τον εαυτό μου από μία μελλοντική απογοήτευση.
Πάντα διώχνω τους άλλους από δίπλα μου, από το φόβο, ότι θα αποδειχθούν κατώτεροι των προσδοκιών μου.
Δε δίνω ευκαιρίες, τουλάχιστον, όχι όσες θα έπρεπε.
Και γιατί να μου δώσει κανείς εμένα;
Δούναι και λαβείν είναι η ζωή.
Απλά, ο καθένας κάνει τις επιλογές του.
Η μόνη απογοήτευση είναι, ότι συνήθως πέφτω μέσα. Όσα περιμένω να γίνουν, γίνονται.
Θα μου πει κανείς, ότι τα προκαλώ.
Φτιάχνω τις συνθήκες έτσι, ώστε να φτάσω στο τέλος που περιμένω.
Τώρα τι;
Πόσο μπορεί, να λειτουργήσει αυτό μεταξύ μας;
Είπα δε θα ερωτευτώ.
Και το παλεύω.