Η Μιανμάρ καίγεται!

Μια χώρα ξεχασμένη από τη Δύση, στη νοτιοδυτική πλευρά της Ασίας.
Μια χώρα 50 περίπου εκατομμυρίων.
Πολλοί ίσως τη θυμάστε ως Μπούρμα, Βιρμανία.
Από το 1962 ουσιαστικά, τελεί υπό καθεστώς χούντας, παρόλο που το 1990 έγιναν κανονικά εκλογές, που αναδείκνυαν το κόμμα του Daw Aung San Suu Kyi ως νικητή.
Η κόρη του, Aung San Suu Kyi, βραβεύθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης το 1991 και μέχρι πρόσφατα βρισκόταν επί 16 χρόνια σε κατ' οίκον περιορισμό. Τώρα πλέον, μετά την αναταραχή που επικρατεί, υπάρχουν συγκεχυμένες πληροφοφίες, πως οδηγήθηκε στη φυλακή.
Αυτά τα ξέρετε τα περισσότερα ή τα μαθαίνετε με τα ενός λεπτού αποσπάσματα από τα μεγάλα ελληνικά κανάλια, που μας κάνουν τη χάρη και μας πετούν αποφάγια ενημέρωσης, για το τι γίνεται στον κόσμο που ζούμε.
Ας πάμε σε αυτά που πιθανώς δεν ξέρετε και βαριέστε να ψάξετε:

Στη Βιρμανία - Μυανμάρ ζουν 135 διαφορετικές εθνότητες. Αποκαλείται και "Χρυσή Γη εξαιτίας της ευρείας χρήσης του χρυσού σε μοναστήρια, παγόδες κλπ.

Υπέστη και αυτή το βρετανικό ζυγό, κατά την εποχή της αποικιοκρατίας, από το 1885 μέχρι το 1948, με τις γνωστές τακτικές των αγγλοσαξόνων να εφαρμόζονται κι εδώ, ενώ και οι Ιάπωνες θέλησαν να "βάλουν χέρι" στη χώρα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ας επανέλθουμε στο σήμερα.

Εκεί κάτω ο κόσμος ξεσηκώθηκε. Αυτοί οι ήσυχοι ειρηνιστές βουδιστές, παίρνοντας το χρόνο που τους χρειάστηκε, επιτέλους βγήκαν στους δρόμους, με πρωτεργάτες τους μοναχούς τους.
Διαμαρτύρονται καθημερινά ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς, που καταστρατηγεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Χρειάστηκε, να πεθάνουν κάποιοι, για να ενδιαφερθεί η Δύση και να στρέψει το βαριεστημένο βλέμμα της σ'εκείνη τη μεριά του κόσμου.
Ένας Ιάπωνας δημοσιογράφος σκοτώθηκε χθες, προσπαθώντας να κάνει τη δουλειά του.
Η προπαγάνδα της παρούσας "κυβέρνησης" αναφέρει σε ελεγχόμενες εφημερίδες, πως οι μοναχοί και οι διαδηλωτές εισβάλλουν σε σπίτια "αθώων πολιτών" και τους αναγκάζουν, να βγουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν.

Οι ...αναιδέστατοι και ξεδιάντροποι μοναχοί και διαδηλωτές πετούν πέτρες προς τους ...καλοκάγαθους στρατιώτες και δύο από αυτούς έκαναν βαβά. Η "κυβέρνηση" ασφαλώς αποσιωπεί το γεγονός των δεκάδων θανάτων, μετά από επέμβαση των στρατιωτικών δυνάμεων εναντίον των διαδηλωτών.

Δυστυχώς, η Μυανμάρ δε διαθέτει πετρέλαια, για να ενδιαφερθεί ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ η προηγμένη (;) Δύση και να δράσει για την ανατροπή του χουντικού καθεστώτος, επιδεικνύοντας την αντίστοιχη ευαισθησία στην περίπτωση του Ιράκ και soon-to-be του Ιράν.
Δεν έχει να κερδίσει κάτι, από αυτήν την (ευτυχώς για τους κατοίκους της) ξεχασμένη γη.
Και όσα διαβήματα και αν γίνουν στον ΟΗΕ και στις λοιπές διεθνείς οργανώσεις, πολύ φοβάμαι, πως θα χρειαστεί, να χυθεί πολύ αίμα, για να ανατραπεί το στρατιωτικό καθεστώς.
Ως τότε, μοναχοί με τις πορτοκαλιές ενδυμασίες τους και αγρότες και φοιτητές θα βγαίνουν καθημερινά στους δρόμους, θα φωνάζουν (πράγμα αδιανόητο για την κουλτούρα τους) και θα διεκδικούν ένα πιο ελεύθερο αύριο γι' αυτούς και τα παιδιά τους.