Ερμή μου

Τη γλίτωσες σήμερα, γλυκέ μου γιε της Μαίας.
Σου γράφω, για να σου πω, πόσο πολύ χαίρομαι, που η αναλγησία και η ανικανότητα των κρατούντων δε στάθηκε ικανή, να σε σβήσει από τη μνήμη ες αεί.
Θείε, ψυχοπομπέ, πανούργε, θα σου το ομολογήσω.
Το κάνω τώρα, γιατί ειλικρινά, φοβήθηκα πως θα σε χάσω. Πως δε θα μπορέσω, να σε ξαναδώ!
Όταν, ούσα μαθήτρια ακόμα, σε επισκέυτηκα στο νεότευκτο σπίτι σου, στην Ολυμπία, πέρασα γρήγορα-γρήγορα τα λοιπά εκθέματα και ήρθα στην αίθουσά σου, νιώθωντας να με καλείς.
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε, μα το μόνο που θυμάμαι, είναι να στέκομαι όρθια απέναντί σου, με μάτια βουρκωμένα, να σε θαυμάζω.
Δάκρυα χαράς και αγαλλίασης ήταν.
Η γαλήνια θεϊκή μορφή σου με συνεπήρε.
Με γαλήνεψε.
Μου πρόσφερε Κάθαρση.
Έκτοτε, πάντοτε σε ένιωθα μαζί μου.
Και σήμερα τρόμαξα.
Ίσως υποτίμησα τις δυνάμεις σου και σου ζητώ, να με συγχωρέσεις, φτερωτέ θεέ, σοφέ δάσκαλε, πανούργε κατεργάρη.
Μη με ξαναδοκιμάσεις έτσι, σε παρακαλώ.
Θα έρθω σύντομα, να σε ξαναδώ.
Να θαυμάσω τη μακάρια όψη σου, καθώς κρατάς στην αγκαλιά σου το μικρό Διόνυσο.
Ως τότε, θα περιμένω, να έρθεις στα όνειρά μου, να με πάρεις, να πετάξουμε μαζί, να κάνουμε παρέα καμιά σκανταλιά από αυτές που συνηθίζεις.
-----
Κλύθι μου Ερμεία Διός άγγελε Μαιάδος
υιέ παγκρατές ήτορ έχων εναγώνιε
κοίρανε θνητών
εύφρων ποικιλόβουλε
διάκτορε αργειφόντα
πτηνοπέδιλε
φίλανδρε λόγου θνητοίσι
προφήτα γυμνάσιν ός χαίρεις δολίαις τ' απάταις
τροφιούχε ερμηνεύ πάντων
κερδέμπορε
λυσιμέριμνε ός χείρεσσιν έχεις ειρήνης όπλον αμεμφές
Κωρυκιώτα μάκαρ εριούνιε
ποικιλόμυθε εργασίαις επαρωγέ
φίλε θνητοίς εν ανάγκαις
γλώσσης δεινόν όπλον το σεβάσμιον ανθρώποισι
κλύθι μου ευχομένου βιότου τέλος εσθλόν οπάζων εργασίαισι λόγου χάρισιν
και μνημοσύνηισιν
------

Σε φιλώ, φίλε θνητοίς εν ανάγαις.