Κυριακή, Αυγούστου 26, 2007

Μαυρίλα, πένθος, απόγνωση...


Θλίψη...
Μόνο αυτή η λέξη μπορεί, να περιγράψει, αυτό που νιώθω μέσα μου.
Πνίγομαι, όπως και όλοι σας... Είμαι σίγουρη γι'αυτό.
Ξαφνικά, νιώθω την Ελλάδα μάνα μου. Μια μάνα που δοκιμάζεται, που χτυπιέται από παντού, που σπαράζει.
Ξαφνικά, νιώθω όλους τους κατοίκους αυτής της γης αδέλφια μου, που πάσχουν, ξεσπιτώνονται, ασφυκτιούν, πεθαίνουν.

Δεν μπορώ, να διώξω από το μυαλό μου μια εικόνα.
Την εικόνα εκείνων που βρέθηκαν περικυκλωμένοι από τη φωτιά.
Που άρχισαν σιγά-σιγά, να χάνουν την αναπνοή τους εξαιτίας του καπνού.
Που γέμισαν τα πνευμόνια τους διοξείδιο.
Που είδαν τα μάτια τους τη μαυρίλα.
Που παγιδεύθηκαν, εγκλωβίστηκαν.
Εκείνη η στιγμή, που συνειδητοποίησαν, πως δε θα ξεφύγουν.

Θεέ μου, πόση απόγνωση ένιωσαν;
Φρικτός θάνατος...
Να ξέρεις, πως σου μένουν ελάχιστα δευτερόλεπτα και μετά ... σιωπή...

5 Comments:

Blogger Χορεύοντας με τους ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ said...

"Τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν
Θέλουν, μα δεν βολεί να λησμονήσουν"

Λορέντζος Μαβίλης, "Λήθη"

12:57 μ.μ.  
Blogger tzonakos said...

Χθες βράδι, ακριβώς αυτες οι σκέψεις, σαν τις δικές σου, μου έφεραν αφιάλτες.
Ανάμεσα σε άλλα, είδα κι εμένα παγιδευμένο στις φλόγες μαζι με αγαπημένο πρόσωπο.
Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη στο μπλόγκ μου κι εύχομαι να σταματήσει αυτό το κακό.
Ειναι μια καταστροφή.

9:56 μ.μ.  
Blogger Dark_Maiden said...

Καλώς ήρθες Τζονάκο από τα μέρη μου :)
Εύχομαι κι εγώ να τελειώσει επιτέλους ο εφιάλτης μας..

11:36 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

φετος ειπα να κανω τον γυρο της πελοποννησου...
σχεδον απο οποιο μερος περασα τωρα πι εχει καει....
εμειναν μονο οι φωτογραφιες.

1:57 μ.μ.  
Blogger Dark_Maiden said...

Το ότι δεν καίγονται, δε σημαίνει, ότι πρέπει να τα βεβηλώνουμε ή να τα αφήνουμε στο έλεος της μοίρας.
Μετά κατηγορούμε τους Τούρκους, που βομβάρδισαν την Ακρόπολη;

8:50 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home