Μαυρίλα, πένθος, απόγνωση...

Θλίψη...
Μόνο αυτή η λέξη μπορεί, να περιγράψει, αυτό που νιώθω μέσα μου.
Πνίγομαι, όπως και όλοι σας... Είμαι σίγουρη γι'αυτό.
Ξαφνικά, νιώθω την Ελλάδα μάνα μου. Μια μάνα που δοκιμάζεται, που χτυπιέται από παντού, που σπαράζει.
Ξαφνικά, νιώθω όλους τους κατοίκους αυτής της γης αδέλφια μου, που πάσχουν, ξεσπιτώνονται, ασφυκτιούν, πεθαίνουν.

Δεν μπορώ, να διώξω από το μυαλό μου μια εικόνα.
Την εικόνα εκείνων που βρέθηκαν περικυκλωμένοι από τη φωτιά.
Που άρχισαν σιγά-σιγά, να χάνουν την αναπνοή τους εξαιτίας του καπνού.
Που γέμισαν τα πνευμόνια τους διοξείδιο.
Που είδαν τα μάτια τους τη μαυρίλα.
Που παγιδεύθηκαν, εγκλωβίστηκαν.
Εκείνη η στιγμή, που συνειδητοποίησαν, πως δε θα ξεφύγουν.

Θεέ μου, πόση απόγνωση ένιωσαν;
Φρικτός θάνατος...
Να ξέρεις, πως σου μένουν ελάχιστα δευτερόλεπτα και μετά ... σιωπή...