Διάβασα σήμερα στα "ΝΕΑ" τη συνέντευξη, που έδωσε η Ελένη Καλογεροπούλου στον Σταύρο Θεοδωράκη και πολύ συγκινήθηκα!
Για να πω την αλήθεια μου, η κα Καλογεροπούλου δεν ήταν και από τις συμπάθειές μου στο χώρο των μίντια. Ίσως φταίει η φωνή της, τώρα που το σκέφτομαι, είναι λίγο στριγκιά και απότομη και αυτό πάντα μετράει στην εντύπωση που μου αφήνουν οι άνθρωποι.
Διαβάζοντας όμως τα όσα είχε να πει για το πεντάχρονο τσιγγανόπουλο, που υιοθέτησε από το "Μητέρα", την ένιωσα σα φίλη μου! Άλλαξε άρδην η εντύπωσή μου για εκείνη.
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από όσα είπε και ειλικρινά χαίρομαι, που τελικά υπάρχουν τόσο αξιόλογοι συνάδελφοι:
"Γιατί βαρέθηκα να αναλώνομαι σε βαρετές σχέσεις. Τόσα χρόνια έκανα το λάθος που κάνουν και πολλές άλλες γυναίκες. Έψαχνα να βρω τον ιδανικό άνδρα, ο οποίος υπήρχε μόνο στο μυαλό μου. Βίωνα έντονο άγχος. Τι θα γίνει; Τι θέλει; Γιατί δεν με καταλαβαίνει; Κοινώς μπούρδες. Ε, ήρθε η στιγμή που είπα, "έχω τόση αγάπη μέσα μου, γιατί δεν τη δίνω σε ένα πλάσμα που θα την αξίζει πραγματικά;". Και μάλλον έκανα ό,τι σοφότερο μπορούσα να έχω κάνει στη ζωή μου. Έδωσε νόημα στη ζωή μου!».
Ερ.: Τι άλλαξες στην ζωή σου για να «χωρέσει» ο Μύρωνας;
«Τα πάντα. Ζούσα σε ένα σπίτι με θέα την Ακρόπολη, διαβάζοντας βιβλία, σκεπτόμενη τους άνδρες και την δουλειά. Γκρίνιαζα, έκανα την τρίχα τριχιά. Και άλλαξα σπίτι, ήρθα στον Χολαργό, εδώ που έχω μεγαλώσει, στους παιδικούς μου φίλους. Για τον μόνο που αγωνιώ είναι για τον Μύρωνα, δεν έχω πια υστερίες. Ο Μύρωνας έκανε ένα ανθρωπάκι στο Νηπιαγωγείο! Αυτό είναι ζωή Σταύρο μου, δεν είναι ζωή να κάθεσαι να μιζεριάζεις και να λες: "Γιατί δεν με αξιοποιούν στη δουλειά;", "Γιατί δεν με καταλαβαίνουν οι άνδρες;". Ξέρω πολλές γυναίκες που είναι στην ίδια κατάσταση με μένα. Είναι μόνες τους, "αυτάρκεις" και ζουν μια ψευδαίσθηση. Τη ζωή όμως τη ζεις μέσα από την οικογένεια. Μπορεί να μην έχω άνδρα, έχω οικογένεια».
Πόσες και πόσες γυναίκες του παρόντος δεν σκέφτονται έτσι;
Αναλωνόμαστε στο να ψάχνουμε τον ιδανικό, στο να κυνηγάμε την καριέρα μας και χάνουμε την ουσία της ζωής, που μας προσπερνά ακάθεκτη, χωρίς να μας περιμένει.
Αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή μας, είναι τόσο απλά και συνάμα τόσο πολύπλοκα.
Και είναι δίπλα μας. Μας περιμένουν να τα αρπάξουμε, να μας χρησιμοποιήσουν και να τα χρησιμοποιήσουμε.
Εύγε Ελένη! Από σήμερα θαυμάζω κι εσένα, όπως και τις υπόλοιπες θετές μητέρες, που έγιναν λιμανάκι απάνεμο για μια παιδική ψυχούλα!
