Κρίσεις..

Κρίσεις πανικού...
Αυτό μου λέει η φίλη μου η Άντα, πως είμαι στα πρόθυρα να περάσω...
Και νιώθω, πως αυτήν τη φορά έχει απόλυτο δίκιο.
Δεν μπορώ να κοιμηθώ, να ηρεμήσω.
Ο λίγος ύπνος που καταδέχεται, να με επισκεφθεί, είναι μαρτυρικός.
Λούζομαι στον ιδρώτα, τινάζομαι, βλέπω αγχώδη όνειρα.
Ξυπνώ και είναι σαν ένα τεράστιο χέρι να σφίγγει την καρδιά μου για πολλή ώρα μετά.
Μια μέγγενη προσπαθεί, να μου κόψει την ανάσα...
Βυθίζομαι;