Τελικά, υπάρχουν μερικοί πιο ίσοι από άλλους!

Διαβάζω στο "Έθνος":
"Στο Μαϊάμι των Ηνωμένων Πολιτειών αναμένεται να μεταβεί στα μέσα Αυγούστου ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, προκειμένου να υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος.
Ο κ. Τζάκης ανέφερε επίσης ότι σε συμβούλιο την Τετάρτη με τους θεράποντες ιατρούς του Αρχιεπισκόπου, συμφωνήθηκε πως η μεταμόσχευση πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό, μόλις η υγεία του Αρχιεπισκόπου σταθεροποιηθεί πλήρως".

Και αναρωτιέμαι: πόσο ίσοι είμαστε τελικά απέναντι στην αρρώστια;
Ασφαλώς, όχι όσο διατείνονται οι πολιτικοί (πουλητικοί, θα έλεγα) μας άνδρες και καθημερινά επιβεβαιώνεται στα μάτια όλων μας.
Αρρώστησε ο Χριστόδουλος, έγινε σήριαλ το θέμα, λες και μας ενδιαφέρει όλους, λες και είναι δικό μας ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Και τσουπ, βγήκε η διάγνωση και η προτεινόμενη θεραπεία: θα του κάνουν μεταμόσχευση.
Μάλιστα, το πολύ σε ένα μήνα.

Μου δημιουργείται η εξής απορία λοιπόν. Πού βρέθηκε όργανο για το Χριστόδουλο, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες άλλοι πάσχοντες συμπολίτες μας βρίσκονται σε μακροσκελή λίστα αναμονής, εδώ και χρόνια;
Όπως διαβάζω, η μεταμόσχευση ήπατος είναι μεγάλη και δύσκολη χειρουργική επέμβαση. Οι δότες είναι λίγοι και έτσι δεν μπορούν όλοι οι ασθενείς με ηπατική ανεπάρκεια να υποβληθούν σε μεταμόσχευση ήπατος.
Δίνεται προτεραιότητα για παροχή μοσχεύματος από δότες που θα παρουσιαστούν ανάλογα με τη σοβαρότητα του κάθε ασθενούς και το βαθμό συμβατότητας που θα υπάρξει μεταξύ δότη και ασθενούς. Οι δωρητές οργάνων που προσφέρουν δώρο ζωής μετά από το θάνατο τους σε συνάνθρωπους τους που πάσχουν είναι λίγοι, οι λίστες αναμονής μεγάλες και η αγωνία των ασθενών και των συγγενών τους για εξασφάλιση μοσχεύματος είναι βασανιστική.

Και, ω! του θαύματος, μόλις αρρώστησε ο Χριστόδουλος, βρέθηκε ή θα βρεθεί αμέσως ο δότης και θα σώσουν τον προκαθήμενο.
Σκατά στα μούτρα μας!
Αιδώς!
Μα, ποιον δουλεύουν επιτέλους;
Πριν κανένα μήνα, είχαμε όλοι εξεγερθεί για την περίπτωση της Αμαλίας, η οποία ταλαιπωρήθηκε βάναυσα από το Εθνικό Σύστημα Υγείας (και Ντροπής θα προσθέσω) και τελικά κατέληξε.
Τώρα, με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, καταργείται η λίστα αναμονής, στα τσακίδια οι χρόνιοι ασθενείς, που ελπίζουν και οι συγγενείς τους που ταλαιπωρούνται.
Φαντάζομαι το Χριστόδουλο, παχουλό-παχουλό και καλοθρεμμένο, σε μια ατέλειωτη ουρά, να σπρώχνει ανερυθρίαστα και από το τέλος της, να βρίσκεται στην κεφαλή της.
"Εμένα ο Θεός με αγαπά! Εμένα θα με σώσει!", έτσι τον φαντάζομαι να λέει, στα ταλαιπωρημένα πρόσωπα που είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε ένα ήπαρ..
Ο ίδιος Χριστόδουλος, που στα χρόνια της Χούντας διάβαζε και δεν καταλάβαινε -κατά δήλωσή του- τι γινόταν γύρω του, πόσοι βασανίστηκαν στα υπόγεια της Ασφάλειας, πόσοι εξορίστηκαν στη Μακρόνησο, πόσοι έχασαν την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους, πόσοι εκτελέστηκαν.
Για ποια ισότητα μιλάμε λοιπόν;
Ο Θεός στον οποίο πιστεύω, θα τα βλέπει όλα αυτά και θα δακρύζει.
Ο Θεός στον οποίο πιστεύω, θα λυπάται για το δούλο του, Χριστόδουλο, γιατί ακόμα και στην πιο σημαντική στιγμή της ζωής του, αποδεικνύει πόσο κατώτερος των περιστάσεων είναι.
Θα μου πεις, σιγά μην κάτσει να πεθάνει.
Η ζωή είναι γλυκειά.
Γλυκειά είναι, το είπε και ο Χριστός στην τελευταία του προσευχή στον κήπο της Γεσθημανή: "Κύριε, απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο" σε μια στιγμή, που η ανθρώπινη υπόστασή του υπερνίκησε τη θεϊκή.
Όμως αμέσως μετά, θυμήθηκε, πως ο θάνατός του θα έφερνε τη ζωή για του άλλους.
Και έκανε το μεγάλο βήμα.
Ο Χριστόδουλος κάθε άλλο παρά υιός Θεού είναι και δεν περιμένω αλτρουισμό και θυσία από τούτον.
Όμως, ίσως την ύστατη στιγμή, θα έπρεπε να πει ένα ευχαριστώ και μια συγγνώμη, σε όσους "ετοιμοθάνατους" παρέκαμψε, για να κρατήσει τη δική του πολύτιμη ζωή...