Καλησπέρα σας!
Μ'αρέσει πολύ που προβληματιστήκατε με την προηγούμενη στιχομυθία :)
Η αλήθεια είναι, ότι καμιά φορά θα πρέπει, να υποχωρούμε στις απαιτήσεις μας και να συμβιβαζόμαστε με τις ανάγκες και τις δυνατότητες του άλλου.
Εγώ ζητάω, να μπει στο μυαλό μου, να προβλέψει. Τι μου αρέσει, τι σκέφτομαι, τι θέλω.
Ζητάω ουσιαστικά, να γίνει θεός.
Έχω αυτό το δικαίωμα;
Ο καθένας μπορεί, να γίνει θεός, ανάλογα με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Με τις δικές του δυνατότητες.
Εκείνος, μου πρόσφερε αυτό που μπορεί.
Γιατί να χρειαστεί, να μαντέψει; :)

Όσο για τα λόγια τα παχιά και τα μεγάλα, δόξα Τω Θεώ, έχω χορτάσει και από αυτά.
Μα, πώς γίνεται κάθε φορά, να την πατάω;
Να τρώω το ίδιο δόλωμα;
Οι άντρες τελικά δεν έχουν φαντασία :) Όλοι τα ίδια τάζουν :)