Bed of Nails

Yeah, we're gonna fight
We do it every night
Baby, when you scratch
You know I'm gonna bite
You can make me die
I can make you cry
Opposites attract
That's the reason why
No one else could make you feel
Like I do, I do, I do
No one ever gets as deep inside you
As I do, baby
Our love is a bed of nails
Love hurts good on a bed of nails
I'll lay you down and when all else
Fails
I'll drive you like a hammer on a
Bed of nails
First we're gonna kiss
Then we're gonna say
Dirty little words
Only lovers say
Rockin' through the night
Rollin' on the floor
When they hear us screamin'
They'll be breakin' down the door
No one else could make you feel
Like I do, I do, I do
No one ever gets as deep inside
You
As I do, baby
Our love is a bed of nails
Love hurts good on a bed on nails
I'll lay you down and when all else
Fails
I'll drive you like a hammer on a
Bed of nails
Bed of nails, bed of nails
I'll drive you like a hammer on a
Bed of nails
Ow, ow, ow, ow, ow
Gonna drive you like a hammer
Baby, put me in your slammer, oh
Yeah
No one else could make you feel
Like I do, I do, I do
No one ever gets as deep inside you
As I do, baby
Our love is a bed of nails
Love hurts good on a bed of nails
I'll lay you down and when all else
Fails
I'll drive you like a hammer on a
Bed of nails
Bed of nails, get on my bed of
Nails
I'll drive you like a hammer on a
Bed of nails
Ow, ow, ow, ow, ow
Gonna drive you like a hammer
Baby, put me in your slammer, oh
Yeah
I'll drive you like a hammer on a
Bed of nails

(Alice Cooper- Album "Trash")



Το άκουγα στην επιστροφή. Μας ταιριάζει απόλυτα!

Με τι καρδιά...

Έχω βάλει να παίζει η "Οδός Ονείρων" του Μάνου Χατζηδάκι...
Μαγευτική μελωδία. Ακουμπά κάθε αδύνατο σημείο μου.
Με μελαγχολεί και με εξιλεώνει.
Σκέφτομαι.
Τι να σου πω; Πώς να στο πω;
Σου έδωσα μια υπόσχεση, πως θα σε δω, πριν φύγεις.
Μα, φοβάμαι, πως δεν μπορώ, να την τηρήσω.
Μου είναι αδύνατον.
Δεν μπορώ, να ζήσω εκείνη την στιγμή, ξέροντας, πως θα είναι η τελευταία φορά που θα σε δω.
Ξέρω..
Μέσα μου βαθειά, ζητούσα έναν αποχαιρετισμό.
Μα φαίνεται, δεν ήξερα τι ευχόμουν.
Δεν μπορώ, να το ζήσω αυτό. Λένε, πως είμαι δυνατή. Πως είμαι σκληρή.
Κι εσύ το έλεγες συνεχώς.
Ε, λοιπόν, ξέρεις κάτι; Δεν είμαι. Κρύβομαι πίσω από μία επίφαση σκληρότητας, για να μη δει κανείς, πόσο ρευστά είναι όλα μέσα μου.
Δε θα αντέξω, να σε χαιρετήσω.
Τώρα το ξέρω.
Ίσως, με αυτόν τον τρόπο, αρνούμαι, να κλείσω αυτό το κεφάλαιο οριστικά. Ίσως έτσι, να θέλω, να αφήσω μια λευκή σελίδα, για να γραφούν οι επόμενες αράδες. Σε μερικούς μήνες, σε μερικά χρόνια, ποτέ...
Όμως, προτιμώ, να υπάρχει αυτή η κενή σελίδα, να μείνει λίγος χώρος διαθέσιμος, να γραφεί η επόμενη πράξη, παρά να θέλω, να θέλεις, να θέλουμε, να γράψουμε μαζί τη συνέχεια και να μη βρίσκουμε χώρο αδειανό για τις δικές μας λέξεις.
"Με τι καρδιά να σ'αποχαιρετήσω";
Από χθες τριγυρνά στο μυαλό μου αυτή η φράση και δε με αφήνει να κοιμηθώ ή να ησυχάσω.
Αυτή η προτασούλα κρύβει όλα, όσα δεν μπορώ να σου πω.
Αντίο.
Αν κάποτε σου περισσέψει λίγο μελάνι, πέρνα να υπογράψεις στην κενή μου σελίδα.

Μουσική (Α)

Σχεδόν πενήντα χρόνια
βάσανα και διωγμοί
τώρα στη μαύρη αρρώστια
ανάξια πλερωμή.
Το δίκιο του αγώνα
πολλά σου στέρησε
μα η ζωή λεχώνα
ελπίδες γέννησε.

Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή
τ' όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί".

Ποτέ δε λες η μοίρα
πως σε αδίκησε
μα μόνο η Ιστορία
αλλιώς σου μίλησε.
Σκυφτός στα καφενεία
στους δρόμους σκεφτικός
μα χθες μες στην πορεία
περνούσες γελαστός.
----------------
Αξεπέραστη η μουσική του Μάνου, που συνοδεύει μοναδικά αυτούς τους στίχους...
Δε γίνονται σήμερα τέτοια τραγούδια.
Τέτοια τραγούδια που σημαδεύουν τα χρόνια μας, τις μέρες μας, τις αγάπες μας, τον καθημερινό μας αγώνα.
Δυστυχώς...
Τι να μου πουν οι Δέσποινες, οι Άννες, οι λοιπές ξέκωλες και οι καψουροκακομοίρηδες, που μυξοκλαίνε και σκούζουν, κρατώντας ένα έρμο μικρόφωνο, που αν είχε χέρια, θα έβγαζε μια μούτζα μες στα μούτρα τους, έτσι όπως (κάνουν ότι) τραγουδούν.
Τόση μιζέρια πια; Τόση αθλιότητα; Τόση φθήνια;
Μέχρι πότε; Γιατί;
Αναπάντητα ερωτήματα

Δάκρυ

Κάθισα απέναντί της και την κοίταξα.
"Ξέρεις τι έχω καταλάβει;", της είπα.
"Δε ζεις για σένα. Ζεις τη ζωή σου για τους άλλους. Κάτι πρέπει, να κάνεις γι'αυτό'.
Σήκωσε με δυσκολία το βλέμμα της. Με κοίταξε γεμάτη μελαγχολία.
Σα να ήξερε, πως έχω δίκιο. Χωρίς ίχνος έκπληξης. Σα να περίμενε καιρό, να την κάνω αυτήν τη διαπίστωση.
Δε μου χαμογέλασε. Έσφιξε τα χείλια. Για μια μικρή στιγμή, μια στιγμούλα μόνο, έκλεισε τα μάτια, έγηρε πίσω το κεφάλι και τότε το είδα.
Στην αρχή, έκανε δειλά την εμφάνισή του, τρομαγμένα. Ίσως έφταιγε και το μισοσκόταδο. Ίσως και να μην το είδα ποτέ.
Μα όσο το σκέφτομαι, τόσο περνά φευγαλέα από μπροστά μου η εικόνα του.
Ένα μικρό, διαμαντένιο δάκρυ. Δειλό αρχικά, αποφασιστικό στη συνέχεια.
Ξεκίνησε το δρόμο του, από την κόγχη του ματιού της, κατρακυλώντας στα λευκά της μάγουλα, ανοίγοντας ένα ρηχό, υγρό αυλάκι.
Δεν άντεξα.
Άπλωσα το χέρι, να το αγγίξω.
Μα εκείνη, άνοιξε τα μάτια της που έκαιγαν και μου χτύπησε το χέρι, διώχνοντάς το μακρυά. Πριν προλάβω, να σκουπίσω το δάκρυ της.
"Αυτό είναι ο δικός μου θησαυρός. Μου ανήκει", μου είπε θαρραλέα.
"Κρύβει μέσα του την αλήθεια μου. Είναι σταγόνα από τη ζωή μου. Δε θα σε αφήσω, να το πάρεις και αυτό".
Και σηκώθηκε. Αγέρωχη, στητή, μου γύρισε την πλάτη.
Όπως έφευγε, είδα τη ράχη της να συσπάται. Να τραντάζεται.
Ξέρω, πως έκλαιγε.
Μα έκλαιγε βουβά.
Έκλαιγε μόνο για κείνη...

(Α)

Αποχαιρετιστήριο...

Βαγγέλη, μικρέ μου, θέλω ένα αποχαιρετιστήριο...



(Δε θα τολμήσω ποτέ, να στο πω κατά πρόσωπον. Έτσι κι αλλιώς, θα ήθελα, να είναι, όχι το τελευταίο, αλλά το πρώτο από τα αμέτρητα επόμενα)...



Ξέρω, πόσο σε πείραζε το "μικρέ μου", μα νά'ξερες μόνο πόση τρυφερότητα περικλείει μέσα του...



Χαζέ! Μα, εγώ πιο χαζή από σένα...

Βράδυ Σαββάτου

Ένα ωραίο βράδυ Σαββάτου, είμαστε με την παρέα μου σε ένα μπαράκι, στο οποίο ένας φίλος παίζει μουσική.
Ο Δημήτρης, πολύ χαβαλές, γαμώ τα παιδιά (τι παιδί, καμια 40αριά!). Όποτε πάμε, γινόμαστε λιάρδα (κλασικά) και όπως συνηθίζουμε, μας μαθαίνουν ακόμα και όσοι είναι καινούργιοι στο μαγαζί.
Εκείνο το Σάββατο λοιπόν, κλαίγομαι στο Δημήτρη, ότι θέλω να κατέβω Αθήνα, να δω τους Iron Maiden, το αγαπημένο μου συγκρότημα, για μία ακόμα φορά σε συναυλία.
Τα βάζω κάτω που λέτε, τόσα τα εισιτήρια του πήγαινε-έλα, τόσα το εισιτήριο για τη συναυλία...δε με βγάζουν!! Γαμώτη! Να μαύρες πλερέζες εγώ (μεταξύ μας, καμία σχέση, το είχα ήδη πάρει απόφαση, απλά ήθελα, να παιδέψω κάποιον)!

Βλέπω το Δημήτρη, να πιάνει μια χαρτοπετσέτα, ένα στυλό και να γράφει κάτι με περισσή σπουδή. Στη συνέχεια, βγαίνει έξω από τον πάγκο του, αρπάζει ένα δίσκο σερβιρίσματος, μοστράρει πάνω τη χαρτοπετσέτα και αρχίζει το ...σαφάρι!

Τον κοιτάω, μου κλείνει το μάτι συνωμοτικά, μου σκάει ένα πονηρό χαμόγελο και πλησιάζει μία-μία τις παρέες στο μαγαζί, λέγοντας τους ...τι άραγε; Έλα μου ντε! Λέγοντας, ό,τι στο καλό έλεγε, τελείωνε τη φράση δείχνοντας εμένα!

Στην πρώτη παρέα, βλέπω τα παιδιά, να βγάζουν από την τσέπη, άλλος ένα 5ευρω, άλλος ένα 2ευρω, άλλος 10ευρω. Μέχρι και 50ευρω φτάσαμε!
Ρε κοίτα να δεις πέραση!

Μετά από λίγο, μου έρχεται μέσα στην καλή χαρά, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και μου δίνει το γεμάτο χρήματα δίσκο: "Πάρτα μαρή τρελή, για πάρτη σου"!
Χωρίς πλάκα, είχε μαζέψει καμιά 200αριά εύρώ ο άτιμος!!
Μου ήρθε κόλπος!

Το μεγαλύτερο σουξέ όμως, ήταν όσα έγραφε η χαρτοπετσέτα, την οποία σας παραθέτω:


Κοκκίνησα, κιτρίνισα, πρασίνισα και στο τέλος έσκασα στα γέλια!
Βέβαια, τα λεφτά δεν τα πήρα (νααααα, ούργια!) και το πρόβλημα ήταν πώς θα τα επιστρέψουμε στους νομίμους κατόχους τους. Τέλοσπάντων, η λύση βρέθηκε.

Περιττό να σας πω, ότι από κείνη τη βραδιά, απέκτησα πολλούς γνωστούς, αλλά και καλούς φίλους! Έκτοτε, όποτε μπαίνω στο μαγαζί, με κοιτούν συνωμοτικά, μου κλείνουν το μάτι και με ρωτάνε: "Καμιά συναυλία παίζει αυτόν τον καιρό;"

Το alter ego μου

Μέρα βροχερή

Μια βροχερή, σκοτεινή μέρα...
Με χίλιες σκέψεις, πάντα απαισιόδοξες τον τελευταίο καιρό ελέω συγκυριών...





Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
μ' ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω
κι ύστερα πάω πάσο σ' ένα καρέ τυφλών

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Νότης Μαυρουδής







Περιμένω τη δική μου μοιραία λύση...
Αργείς... Και τα φτερά μου λιώνουν...

Βαθειά αγάπη, αληθινή

Πώς ξέρω, ότι υπάρχει αγάπη;
Για έναν άνθρωπο μηδενιστικό, κυνικό και απαισιόδοξο όπως εγώ, η αγάπη θα έπρεπε να είναι ουτοπία.
Κι όμως, προς έκπληξη -ακόμα και δική μου, ξέρω, πως η αγάπη υπάρχει, γιατί τη νιώθω.
Μία περίπτωση είναι τόσο χαρακτηριστική, τόσο άμεση και καταλυτική, που δε μου αφήνει περιθώρια, να αμφισβητήσω τη φύση αυτού που με πλημμυρίζει, κάθε φορά που στο μυαλό μου έρχεσαι εσύ!
Ακόμα και αν μου έχουν συμβεί τα αθλιότερα, όπως τώρα, σε αυτήν τη χρονική περίοδο, ακόμα και τώρα, η σκέψη σου και μόνο χαράζει ένα βέβαιο χαμόγελο στα χείλη μου.
Σ'αγαπώ!
Στο έχω πει; Ναι, στο έχω πει πολλές φορές, μα ποτέ δε θα είναι αρκετές.
Σε αγαπώ, από την πρώτη μέρα που σε αντίκρυσα!
Θα σε αγαπώ μέχρι την τελευταία μου πνοή!
Θα πάω για σένα, εκεί που κανείς δεν τολμά, εκεί που όλοι φοβούνται. Θα ανέβω τόσο ψηλά και θα πέσω τόσο χαμηλά, όσο χρειαστεί, για να είσαι εσύ καλά, για να είσαι ασφαλής και υγιής.
Δεν τάζω ποτέ τίποτα και σε κανέναν.
Γιατί ξέρω, ότι είμαι απλώς ένας άνθρωπος, ελαττωματικός όπως όλοι μας και οι υποσχέσεις είναι, ό,τι πιο φρούδο και αναληθές.
Μόνο με σένα κάνω αυτή την ιερή εξαίρεση.
Γιατί ξέρω, ότι μόνο για σένα, μπορώ να την τηρήσω.

Χαραγμένη για πάντα μέσα μου, η στιγμή που σε πρωτογνώρισα.
Κοιμισμένος, μια σταλίτσα ανθρωπάκι, με το μικροσκοπικό δαχτυλάκι στο γαλήνιο από τον ύπνο στόμα, με ροζουλιά μαγουλάκια, ελάχιστα μαλλάκια, μακάριος, παραδομένος στα υπέροχα όνειρα, με ένα χαμογελάκι χαραγμένο στα χείλη.
Εκεί έλιωσα.
Εκεί είπα "Θεέ μου, αυτό είναι! Την πάτησα για πάντα"!

Έχουν περάσει από τότε είκοσι χρόνια, μα, να ξέρεις, η στιγμή αυτή είναι πάντα για μένα, το καταφύγιό μου, στις δυσκολίες και στις φουρτουνιασμένες μέρες.
Η σκέψη σου και μόνο γαληνεύει τη θάλασσα μέσα μου.
Έγινες παληκάρι, έξυπνος όπως λίγοι, όμορφος όπως λίγοι, μα πάνω από όλα με καρδιά, με συναισθήματα, με συμπόνια, με καλοσύνη!
Ένας άνθρωπος, στον οποίο μπορεί κάποιος να επενδύσει, με σίγουρα "κέρδη", με εξασφαλισμένη την ευτυχία.

Νιώθω τόση περηφάνια για σένα, γι'αυτό που κατάφερες να φτιάξεις.
Σε σέβομαι βαθειά και σε εκτιμώ, πέρα από την αγάπη μου για σένα.
Σε κουβαλάω πάντα μέσα μου κι ας μας χωρίζουν τόσες θλιβερές εκατοντάδες χιλιόμετρα.
Ό,τι βλέπω, ό,τι γεύομαι, ό,τι ζω, το ζω και για σένα.
Τύψεις θα νιώθω όσο ζω, γιατί σε άφησα μόνο και έφυγα.
Για το χρόνο που χάνω μακρυά σου. Για τα βράδια που δεν κάτσαμε μαζί, να πούμε τις γνωστές μας χαζομάρες, για τη μουσική που δεν ακούσαμε μαζί, για τις ταινίες που δε βάλαμε μαζί να δούμε.
Μα, ξέρω, είμαι σίγουρη, ότι καταλαβαίνεις... Τα "γιατί" δε χρειάστηκε ποτέ να σου τα πω. Τα ήξερες ήδη.
Σε αγαπώ.
Δε θα κουραστώ να σου το λέω.
Σε ευχαριστώ, για όλα...
Μα πάνω από όλα, γιατί με σένα, αξιώθηκα να νιώσω και να καταλάβω, τι θα πει βαθειά, αληθινή αγάπη.
---------------------------------


Στον αδερφό μου