Με τι καρδιά...

Έχω βάλει να παίζει η "Οδός Ονείρων" του Μάνου Χατζηδάκι...
Μαγευτική μελωδία. Ακουμπά κάθε αδύνατο σημείο μου.
Με μελαγχολεί και με εξιλεώνει.
Σκέφτομαι.
Τι να σου πω; Πώς να στο πω;
Σου έδωσα μια υπόσχεση, πως θα σε δω, πριν φύγεις.
Μα, φοβάμαι, πως δεν μπορώ, να την τηρήσω.
Μου είναι αδύνατον.
Δεν μπορώ, να ζήσω εκείνη την στιγμή, ξέροντας, πως θα είναι η τελευταία φορά που θα σε δω.
Ξέρω..
Μέσα μου βαθειά, ζητούσα έναν αποχαιρετισμό.
Μα φαίνεται, δεν ήξερα τι ευχόμουν.
Δεν μπορώ, να το ζήσω αυτό. Λένε, πως είμαι δυνατή. Πως είμαι σκληρή.
Κι εσύ το έλεγες συνεχώς.
Ε, λοιπόν, ξέρεις κάτι; Δεν είμαι. Κρύβομαι πίσω από μία επίφαση σκληρότητας, για να μη δει κανείς, πόσο ρευστά είναι όλα μέσα μου.
Δε θα αντέξω, να σε χαιρετήσω.
Τώρα το ξέρω.
Ίσως, με αυτόν τον τρόπο, αρνούμαι, να κλείσω αυτό το κεφάλαιο οριστικά. Ίσως έτσι, να θέλω, να αφήσω μια λευκή σελίδα, για να γραφούν οι επόμενες αράδες. Σε μερικούς μήνες, σε μερικά χρόνια, ποτέ...
Όμως, προτιμώ, να υπάρχει αυτή η κενή σελίδα, να μείνει λίγος χώρος διαθέσιμος, να γραφεί η επόμενη πράξη, παρά να θέλω, να θέλεις, να θέλουμε, να γράψουμε μαζί τη συνέχεια και να μη βρίσκουμε χώρο αδειανό για τις δικές μας λέξεις.
"Με τι καρδιά να σ'αποχαιρετήσω";
Από χθες τριγυρνά στο μυαλό μου αυτή η φράση και δε με αφήνει να κοιμηθώ ή να ησυχάσω.
Αυτή η προτασούλα κρύβει όλα, όσα δεν μπορώ να σου πω.
Αντίο.
Αν κάποτε σου περισσέψει λίγο μελάνι, πέρνα να υπογράψεις στην κενή μου σελίδα.