Μουσική (Α)

Σχεδόν πενήντα χρόνια
βάσανα και διωγμοί
τώρα στη μαύρη αρρώστια
ανάξια πλερωμή.
Το δίκιο του αγώνα
πολλά σου στέρησε
μα η ζωή λεχώνα
ελπίδες γέννησε.

Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή
τ' όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί".

Ποτέ δε λες η μοίρα
πως σε αδίκησε
μα μόνο η Ιστορία
αλλιώς σου μίλησε.
Σκυφτός στα καφενεία
στους δρόμους σκεφτικός
μα χθες μες στην πορεία
περνούσες γελαστός.
----------------
Αξεπέραστη η μουσική του Μάνου, που συνοδεύει μοναδικά αυτούς τους στίχους...
Δε γίνονται σήμερα τέτοια τραγούδια.
Τέτοια τραγούδια που σημαδεύουν τα χρόνια μας, τις μέρες μας, τις αγάπες μας, τον καθημερινό μας αγώνα.
Δυστυχώς...
Τι να μου πουν οι Δέσποινες, οι Άννες, οι λοιπές ξέκωλες και οι καψουροκακομοίρηδες, που μυξοκλαίνε και σκούζουν, κρατώντας ένα έρμο μικρόφωνο, που αν είχε χέρια, θα έβγαζε μια μούτζα μες στα μούτρα τους, έτσι όπως (κάνουν ότι) τραγουδούν.
Τόση μιζέρια πια; Τόση αθλιότητα; Τόση φθήνια;
Μέχρι πότε; Γιατί;
Αναπάντητα ερωτήματα