Μπαλάκι

Το μπαλάκι μου το πέταξε το Ελσάκι.
Αν και άργησα, είμαι συνεπής και απαντώ για τις αγαπημένες μου ταινίες.

1. Hero

Υπέροχη! Την έχω δει τόσες φορές και πάλι, κάθε φορά είναι σα να είναι η πρώτη. Απίστευτη λυρικότητα! Λατρεύω τον κινέζικο κινηματογράφο.

2. Έκτη Αίσθηση

Τι κλάμα.. Τι αναπάντεχο τέλος.. Πόση αγάπη.

3. Mystic River


Η σκηνή που ο Σον Πεν σκοτώνει τον Τιμ Ρόμπινς. Ενώ ξέρω, ότι δεν είναι ο δολοφόνος.. (Και το βιβλίο, πολύ καλό). Τελικά, ο Σον είναι πολύ καλός. Αδικήθηκε, όταν παντρεύτηκε τη Μαντόνα. Ευτυχώς, κατάλαβε νωρίς το λάθος του (αν και την έσπασε στο ξύλο).

4. Οι Επτά Σαμουράι


Μαγικό! Ακίρα Κουροσάβα, μάγος και βίαιος μαζί. O Tosiro Mifune γοητευτικότατος και πολύ αντρουά! Λατρεύω ΚΑΙ τον ιαπωνικό κινηματογράφο.

5. Όσα παίρνει ο άνεμος

Επικό! Ρετ Μπατλερ και Βίβιαν -Μενεξεδιά-Μάτια - Λι!
Ήταν η αγαπημένη της γιαγιάς μου και τη βλέπαμε μαζί :)

6. Ο Άγγλος ασθενής

Έχω χάσει το μέτρημα. Πόσες φορές την έχω δει αλήθεια;
Το φως μέσα στην σπηλιά αργοσβήνει κι εκείνη χάνεται, ενώ ο Ralph τρέχει στην έρημο, για να προλάβει να τη σώσει. Υπέροχος ηθοποιός, παρεμπιπτόντως.

7. Η Λάμψη
Για το τρελό βλέμμα του Jack Nickolson! Όλα τα λεφτά!

Αρκετά...

Έρχεται εκείνη η ώρα.
Που συνειδητοποιείς, ότι αγαπάς τόσο πολύ, με δε σε αγαπούν, παρά μόνο ελάχιστα, κάποιοι.
Μάνα, πατέρας, αδέρφια, συγγενείς, φίλοι...
Δεν ανταποκρίνεται η αγάπη που ψάχνεις, σε αυτήν που παίρνεις.
Το λάθος δεν είναι των άλλων.
Είναι δικό σου, γιατί έχεις τέτοιες απαιτήσεις.
Καταριέσαι την ώρα και την στιγμή, που γεννήθηκες με τέτοια ψυχοφθόρα ανάγκη.
Θα μπορούσες, να συμβιβάζεσαι και με λιγότερα.
Να απολαμβάνεις, αυτό που σου προσφέρουν. Το όσο. Το κάμποσο ή το μηδαμινό.
Μα έρχεται εκείνη η ώρα.
Που είναι σα να τρως μπουνιά στο πρόσωπο και ξυπνούν οι αισθήσεις σου από τον πόνο.
Και διαπιστώνεις την αλήθεια γύρω σου.
Τη βλέπεις ξεκάθαρα.
Δεν ανήκεις εδώ. Έτσι απλά, δεν ανήκεις.
Τι κάνεις;
Σκοτώνεις τον εαυτό σου. Κυριολεκτικά. Ή μεταφορικά.
Εσύ επιλέγεις.
Αλλάζεις όνομα, πόλη, χώρα, πρόσωπο, ζωή.
Κόβεις κάθε δεσμό, με όσα σου θυμίζουν την αγάπη που χάνεις.
Και ζεις σα νεογέννητο, που γνωρίζει εκ νέου τον κόσμο.

Βαρέθηκα, να αλλάζω χρώματα, για να σας αρέσω!

ΕΙΣ ΕΡΩΤΑ

Ἔρως ποτ' ἐν ῥόδοισι

κοιμωμένην μέλιτταν

οὐκ εἶδεν, ἀλλ' ἐτρώθη.

τὸν δάκτυλον παταχθείς

5 τᾶς χειρὸς ὠλόλυξε,

δραμὼν δὲ καὶ πετασθείς

πρὸς τὴν καλὴν Κυθήρην

‘ὄλωλα, μῆτερ,’ εἶπεν,

‘ὄλωλα κἀποθνήσκω·

10 ὄφις μ' ἔτυψε μικρός

πτερωτός, ὃν καλοῦσιν

μέλιτταν οἱ γεωργοί.’

ἃ δ' εἶπεν· ‘εἰ τὸ κέντρον

πονεῖς τὸ τᾶς μελίττας,

15 πόσον δοκεῖς πονοῦσιν,

Ἔρως, ὅσους σὺ βάλλεις;’

Ανακρέων

Μία ελεύθερη μετάφραση αυτού του υπέροχου ποιήματος του Ανακρέοντος:

Μια φορά ο Έρως , δεν είδε μια μέλισσα, που ήταν ανάμεσα στα τριαντάφυλλα και τον τσίμπησε στο δάχτυλο και ο μικρούλης άρχισε να κλαίει. Τρέχοντας, πάει λοιπόν στη μαμά του την Αφροδίτη και της λέει: "Μανούλα, χάθηκα! Πεθαίνω! Με δάγκωσε ένα φιδάκι φτερωτό, αυτό που οι γεωργοί ονομάζουν μέλισσα".

Και η Αφροδίτη απαντά στο γιόκα της: "Αν πονάς από το κεντρί της μέλισσας, πόσο νομίζεις, ότι πονούν, Έρωτα, αυτοί που εσύ χτυπάς;"

Υπέροχο δεν είναι; Βέβαια, στα αρχαία ακούγεται πολύ ωραιότερο και μελωδικότερο.

Με αγάπη σε όλους!

Απορία

Δηλαδή, τώρα εγώ θεωρούμαι συνάδελφος του Πρετεντέρη;

Ε όχι ρε πούστη μου!!!!!!


%#@@&&^$@#%

Μαρτίου 13...

Διάλογος παρανοϊκός

- Δεν το πιστεύω! Ειλικρινά, με εξοργίζει αυτό, που αντιμετωπίζω!
- Τι δηλαδή;
- Ξέρεις τι έχω καταλάβει, τόση ώρα που μιλάω μαζί σου;
- Τι;
- Βλέπω, ότι, μέσα σου θέλεις, να βγει θετική η βιοψία!
Χριστέ μου! Αν είναι δυνατόν!
- ...
-Θέλεις;
- ...
- Απάντησέ μου, γαμώτο! Απάντησέ μου! Θέλω, να ξέρω, πόσο άρρωστο άτομο είσαι!
- Νομίζω, πως ναι..
- Ναι; ΝΑΙ; Τι λες τώρα; Τι λες γαμώ το κέρατό μου;
Έχεις καταλάβει τι ακριβώς εύχεσαι;
- Νομίζω, πως ναι...
- Εύχεσαι να πεθάνεις!
- Εύχομαι, να αρρωστήσω... Ίσως αυτή η αρρώστια να με κάνει, να γυρίσω πίσω, σε όλα
εκείνα που έχασα... Σε όλα εκείνα που ΕΓΩ άφησα, να χαθούν...
Ίσως είναι μια καλή αφορμή, μια σοβαρή δικαιολογία να επιστρέψω στον εαυτό που έχασα...
- Μη συνεχίζεις!
- Ξέρεις τι μάχες δίνω μέσα μου καθημερινά; Έχεις ιδέα; Δεν μπορείς, να φανταστείς;
Υπάρχουν στιγμές, που συνειδητοποιώ, ότι το σώμα στο οποίο βρίσκομαι δεν το γνωρίζω...
Ότι ζω τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου... Έχεις την παραμικρή ιδέα, του πώς είναι, να νιώθεις
έτσι;
- Δεν πας καθόλου καλά! Μα καθόλου καλά! Φεύγω! Βγάλτα μέρα με την πάρτη σου!
- Δεν πάω καλά... Ποιος σου είπε, ότι πηγαίνω καλά εδώ και τρία χρόνια; Πριν τρία χρόνια
έχασα τον εαυτό μου, απο ένα τυχαίο γεγονός, που έδωσε κλωτσιά στο μίτο και ξετύλιξε το
παραμύθι...
- Εύχομαι ο Θεός, να σε λυπηθεί... γιατί ξέρω, πως μετά θα το μετανιώσεις... μα θα είναι
αργά... Θα παλεύεις για τη ζωή σου και κάθε ανάσα σου θα μοιάζει σημαντική...
Ξύπνα επιτέλους, πριν να είναι πολύ αργά...

Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Μετά τη βροχή..

Μάλιστα, πέντε..

Επιτέλους, βρίσκω το χρόνο να πιάσω το μπαλάκι, που μου πέταξε η φίλη μου η Θαλασσομπερδεμένη και να μοιραστώ μαζί σας πέντε πράγματα για μένα.
Αν και να ξέρετε, πως είναι εξαιρετικά δύσκολο, να το κάνω.
Πάμε λοιπόν..

Α) Μισώ τα νεκροταφεία. Νιώθω μια φυσική απέχθεια για το χώρο.
Δε φοβάμαι τους νεκρούς, όχι.
Δεν έχω τέτοιες φοβίες.
Απλά, έτυχε να χρειαστεί, να πάω σε νεκροταφείο για πρώτη φορά σε μεγάλη ηλικία.
Γύρω στα 17-18 μου.
Για να αποχαιρετίσω τη γλυκιά μου γιαγιάκα.
Τόσα χρόνια μετά και δεν έχω ξεπεράσει το χαμό της. Ούτε και πρόκειται.
Στην κηδεία της ένιωσα αυτό το απαίσιο συναίσθημα, ότι ο άνθρωπός μου είναι φυλακισμένος κάτω από το χώμα και δεν μπορεί να βγει. Δεν μπορεί, να ελευθερωθεί. Και δεν ξαναπάτησα το πόδι μου εκεί.
Τη θρηνούσα μέσα μου και το κάνω ακόμα, ας πέρασε πάνω από δεκαετία...
Β) Λατρεύω τη θάλασσα.
Θα ήθελα, να είχα γεννηθεί δελφίνι, αν και η μαμά μου λέει, όταν κολυμπάμε μαζί, πως δεν απέχω και πολύ! Τόση είναι η λατρεία μου για τη μάνα-θάλασσα, που όταν μπαίνω στο νερό (κι εννοώ ολόκληρη, ΚΑΙ το κεφάλι) ξεχνάω να βγω.
Και η μανούλα μου τρομάζει.. και με ψάχνει..
Γυρνώ ανάποδα, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια στον ουρανό, για να μπορώ να μένω πιο πολύ ώρα μέσα, χωρίς να με ανασύρει η άνωση.
Όλα μοιάζουν πιο όμορφα εκεί κάτω..
Και αυτός ο ήχος..
Τέτοια γαλήνη.
Λατρεύω τη θάλασσα τόσο πολύ, που όταν μετακόμισα στην Ξάνθη, επειδή η θάλασσα είναι αρκετά μακρυά, τα βράδυα που έκανα μπάνιο στην ..μπανιέρα, έβλεπα έξω από το παράθυρο τα φώτα από τα σπίτια πέρα μακρυά και φανταζόμουν πως βλέπω καράβια στη ράδα, που έχουν αναμένα τα φώτα τους το βράδυ.
Μιλάμε για τόση τρέλλα, που κουβαλάω.

Γ) Λατρεύω το διάβασμα.
Οποιοδήποτε βιβλίο πέσει στα χέρια μου, είναι καταδικασμένο, να το διαβάσω.
Ας είναι και το πιο άσχετο του κόσμου.
Στο σχολείο, όταν πήγαινα γυμνάσιο στο Ζάννειο, δανειζόμουν τουλάχιστον τρία βιβλία τη βδομάδα και η υπεύθυνη της βιβλιοθήκης, η φιλόλογός μας με έλεγε "βιβλιοφάγο".
Καθόμουν τα βράδυα και διάβαζα και δεν έκλεινα το βιβλίο, εάν δεν το τέλειωνα πρώτα. Μέχρι το πρωί.
Χανόμουν.
Καμία σχέση με σπασικλάκι.
Το πιο κωλόπαιδο της τάξης ήμουν, που λέει ο λόγος.
Αλλά με τα βιβλία είχα πάντα μια σχέση ερωτική.
Και όταν δεν έχω χρόνο για διάβασμα, νιώθω μισερή, λειψή..
Δ) Πριν από δύο περίπου χρόνια, αποφάσισα να αλλάξω ζωή.
Αυτό συνέβη εντελώς ξαφνικά.
Από τη μια μέρα στην άλλη.
Ξύπνησα και είπα θα φύγω.
Άφησα τους γονείς μου και τον αδερφό μου, τους οποίους υπεραγαπώ και έφυγα 750 χλμ μακρυά.
Σε μία πόλη άγνωστη, χωρίς ούτε ένα φίλο.
Με έναν άνθρωπο που, ούτε ερωτευμένη ήμουν μαζί του, ούτε καν μου άρεσε.
Απείχε πολύ από τα δικά μου τα γούστα.
Φθάνω να συμπεράνω, πως τον εκμεταλλεύτηκα.
Όχι περισσότερο από ό,τι εκμεταλλεύτηκε εκείνος εμένα. Ψυχή τε και σώματι.
Και φυσικά, δεν άντεξα πολύ μαζί του κι ευτυχώς την έκανα.
Με το γνωστό δραματικό τρόπο, που κάνω εγώ τα πράγματα.
Τον άφησα να πιστεύει, ότι εκείνος με άφηνε να φύγω.
Τόσο πολύ τον έπρηξα η άτιμη :)
Μη με ρωτάτε, γιατί το έκανα.
Το να φύγω από τον Πειραιά εννοώ και να βρεθώ στην άλλη άκρη της Ελλάδας.
Δυο χρόνια μετά κι εγώ αναρωτιέμαι. Και απάντηση δεν έχω βρει.
Αν και βέβαια κλίνω, προς το σαδομαζοχισμό που με χαρακτηρίζει.
Προφανώς, ήθελα να τιμωρήσω τον εαυτό μου για κάτι.
Η' ίσως να τον δοκιμάσω. Να δω μέχρι που αντέχει.
Και ναι, ρε άτιμη Νταρκ, αντέχεις γαμώτη μου πολύ!
Σε παραδέχομαι! Αλλά μην το πεις σε κανένα.
Αν το κάνεις, εγώ θα αρνηθώ, ότι σου είπα ποτέ αυτά τα λόγια!
Ε) Θέλω να αλλάξω, αυτό που έκανα πριν από περίπου ένα χρόνο. Στις 13 του περασμένου Μάρτη.
Είναι κάτι για το οποίο θα μετανιώνω ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή μου.
Έπρεπε να γίνει. Έπρεπε;
Ίσως να υπήρχε άλλη λύση. Υπήρχε;
Πάντως, εγώ θα το κουβαλώ για πάντα μέσα μου.
Και για πάντα θα αναρωτιέμαι. Αν;