Θάλασσα

Σαν την άγρια θάλασσα νιώθω.
Μανιασμένη, εξοργισμένη, έξαλλη με όσα προσπαθούν, να με δεσμεύσουν.
Ο ουρανός που με σκεπάζει γκρίζος, με μαύρα, απειλητικά κύματα, που θέλουν να ξεσπάσουν, να φτύσουν την μπόρα τους.

Ο αέρας γύρω μου λυσσομανάει, βουίζει, ουρλιάζει.
Η οργή φουντώνη μέσα μου.
Θέλω, να σαρώσω τα πάντα στο διάβα μου.
Να ξεσπάσω πάνω στα βράχια που με περιορίζουν,
να ρουφήξω τα καράβια που οργώνουν το κορμί μου και το εκμεταλλεύονται,
να παρασύρω, ότι βρεθεί μπροστά μου,
να ξεχυθώ μέχρι τις πόλεις των ανθρώπων, να τις πλημμυρίσω.

Χρόνια τώρα, αιώνες όλοι με εκμεταλλεύτηκαν.
Άντλησαν από τα σπλάχνα μου με απληστία, όσα εγώ απλόχερα τους έδινα.
Θέλησαν κι άλλα. Περισσότερα. Τα άρπαζαν συστηματικά, χωρίς να με υπολογίσουν.
Εξέλαβαν την καλοσύνη μου για αδυναμία.

Μα τώρα, ήρθε η στιγμή, να ξεχυθώ.
Να πάρω πίσω ό,τι είναι δικό μου.
Να επαναφέρω την τάξη των πραγμάτων.
Και τότε, μόνο τότε, θα γυρίσω ήρεμη στις πηγές μου, θα αποδεσμεύσω τον άνεμο και τη βροχή, θα καταλαγιάσω...
Η θάλασσα δεν είναι απλώς η μάνα μου.
Η θάλασσα είμαι εγώ!